Mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Główny bohater zapewne nie słyszał tego powiedzenia. Słowa wylewają się z jego ust, jak szambo. Dużo tego i śmierdzi. Śmierdzi pustką i bezmyślnością. Od początku do końca filmu jesteśmy zalewani potokiem słów, które nie wnoszą do historii zupełnie nic, słowa bez znaczenia. Jakie było moje zdziwienie, gdy zacząłem czytać o przemianie głównego bohatera! Gdzie? Kiedy? Cały czas miałem przed oczami obrażonego na cały świat nastolatka, który owym obrażonym nastolatkiem pozostał. Nie jest to wina tylko samego aktora, ale i osoby która stworzyła ową postać na papierze. Jego miałkość trochę raziła w oczy i niestety w uszy. Cóż, czasami tak się zdarza, że futerał może być pusty, ale żeby zaraz ten pusty futerał stawiać na piedestale przemiany, dojrzewania i samej dojrzałości? Co najmniej dziwne.
Zastanawiałem się czy aby nie przesadzam, może to tylko moje spaczone spojrzenie na świat. Niestety, jest jedna scena która mówi wszystko, "kolega" genialne podsumowanie które padło z ust starszego brata w jednej ze scen. Swoją drogą jedna z lepszych scen. Przynajmniej do czasu gdy po owym wyznaniu, zostajemy zawaleni pod stertą kamieni, czyli słowotokiem Pana Hedonisty. A mogło być tak pięknie, gdyby choć raz Tom nie otwierał swojej wypełnionej pięknymi, białymi zębami buzi. Ale niestety zajęty sobą nie dostrzegł tego co wyznał jego brat. Chciaż bardziej pasuje kolega, do roli brata brakuje bardzo dużo.
Dużo lepiej wypadł Hoffman, nie miałem styczności z osobami z autyzmem ( swoją drogą, jak to dziwnie brzmi, trochę nieludzko), więc nie jestem w stanie stwierdzić na ile wczuł się aktor w rolę. Mnie w jakimś stopniu przekonał do tego, że żyje w swoim własnym świecie. Nie była to jakaś bardzo przekonywująca rola, ale całkiem, całkiem. Możliwe, że gdybym znał temat, oceniłbym grę aktorską zupełnie inaczej. Przy okazjii, jestem ciekaw, jak oceniają to osoby które mają/miały styczność z owym bogactwem wewnętrznym? Powiem wam, że temat mnie zainteresował, poszperałem trochę w książkach i na internecie, jednak poza raczej samymi suchymi faktami i danymi, za dużo nie znalazłem. Szkoda.
Hm, no cóż nie mogę wysoko ocenić filmu, który na podium o nazwie "dojrzałość" stawia coś zupełnie odwrotnego, udając, że tak powinno być. Kiedy emocje zastępują uczucia. Taki paradoks naszych czasów.