Oglądając film pierwszy raz ciągle miałam wrażenie, że to obraz straconych szans - niespójna fabuła, napuszone monologi, brak puenty w połączeniu ze świetną kreacją Deppa, umiejętnie stworzonym klimatem i zdjęciami pozostawiały u mnie niedosyt.
Teraz jestem na świeżo po drugim seansie- tym razem nie w sali kinowej, tylko w domu i dopiero teraz odkryłam klucz to tego filmu: nie należy go rozpatrywać jako historię, tylko jako portret. Fabuła jest tylko tłem dla postaci Johna Wilmota. Co z tego że niespójna i pokazana w zarysach? Osobowość bohatera również spójna nie jest - i tu wielkie brawa dla Deppa, któremu udało się wyjść poza konwencję hulaki-cynika i stworzyć postać, która na długo zostaje w pamięci. Świetny, niejednoznaczny, złożony bohater który stanowi treść tego filmu (on jako osoba, a nie historia jego życia).
A że dialogi na pierwszy rzut oka przegadane, pompatyczne i sztuczne? Ten film jest jak sztuka teatralna rozpisana na akty, z prologiem i epilogiem. Przerysowana sceneria? Przecież to teatralna scenografia.

Po drugim seansie zdecydowanie daję 9/10. Polecam wszystkim, którzy w filmie cenią nie tylko fabułę.