Sala samobójców Forum

Wrażenia z seansu

ocenił(a) film na 1

Długo zbierałem się z tym, aby podzielić się z filmwebowcami nt. swoich odczuć po obejrzeniu "Sali samobójców", tym bardziej, że od premiery minęły lata, jednak było to tak miłe wspomnienie, że grzechem byłoby zachować je jedynie dla siebie.

Od razu uprzedzam, że ten post nie będzie pochwałą na temat tego "dzieła" więc jeśli jesteś psycho fanką/fanem, to lepiej sobie oduść dalszą lekturę >:)

Zaczęło się od tego, że na samym początku byłem skrajnie negatywnie nastawiony do produktu, który był reklamowany jako "obraz młodzieży wychowanej przez fejsbuka"... jednak moi znajomi, po przeżytym seansie uznali, że po prostu MUSZĘ zobaczyć ten film z jednym zastrzeżeniem - musi się to odbyć w odpowiednich warunkach - takich, które zagwarantują mi najlepszą zabawę.

Szczerze zdziwiony ich postawą zgodziłem się na tego rodzaju eksperyment - wybraliśmy się do kina odpowiednią grupą i tu było moje pierwsze zdziwienie - kumple z premedytacją przegapiali kolejne seanse twierdząc, że to jeszcze "nie ten czas".

W końcu, po paru godzinach oczekiwania, ustawiliśmy się pod bramką prowdzącą do sal i tutaj - pierwsze zdziwienie - byliśy jedyną grupą prezentującą się normalnie - reszta towarzystwa miała nie więcej niż czternaście lat (głównie dziewczynki) ale JAKIE to było towarzystwo - makijaże wykonane czarnymi barwami, czaszki w spinkach do włosów, glany i ciemne golfy. Po prostu tak EMO, że bardziej nie można. Nie muszę chyba mówić, że towarzystwo patrzyło na nas wyjątkowo niechętnie :)

Po wejściu na salę zaczęła się jazda :) Na początku było z naszej strony parę śmieszków i heheszków, czym tylko wkurzaliśmy gówniarzerię zebraną na sali. Wraz z rozwojem akcji nasze dobre samopoczucie rosło, bo wprost nie mogliśmy powstrzymać brechtu, w momencie w którym ojciec Dominika na pier dzie la "kablem od neta" w drzwi, a płacz Dominika wywołał łzy u większości małoletnich widzów. Największą bekę przeżyłem, gdy zasmarkana nastolatka szarpnęła mnie za rękaw i wyjęczała, szlochając "nie..eee śmieeejcie sięęe chlip! z Dominiiiikaaa!!!". Wtedy po prostu poległem - rozpłakałem się ze śmiechu, nie mogąc się opanować :)

Gdy sądziłem, że udało mi się jako tako uspokoić, na swoje nieszczęście trafiłem na scenę, w której Dominik leży w łóżku, głaszcząc EKRAN LAPTOPA, na którym widniała twarz jego tajemniczej laski - wtedy jazda, ku oburzeniu zebranego na sali towarzystwa, zaczęła się od nowa :)

Rozumiem, że zdaniem wielu komentujących mogłem "nie zrozumieć przesłania tego filmu", ok ;) każdy ma swoje zdanie, ale chyba każdy dorosły człowiek przyzna mi rację, że rozterki Dominika są naprawdę na najbardziej infantylnym poziomie :) Moim skromnym zdaniem ten film jest manifestem pokolenia, które boi się dorosnąć - nie jest to pokazane w filmie ale wydaje mi się, że u coraz to młodszych generacji pojawia się ten sam problem - niesamowita fascynacja wirtulanym światem i lęk przed relacjami międzyludzkimi w rzeczywistości. Gdyby "Sala samobójców" wzięłaby na warsztat ten problem, a nie historyjkę dzieci neo, które planują grupowe samobójstwo, oceniłbym to "dzieło" znacznie wyżej.

Niemniej, polecam ten film - znakomity rozweselacz, zwłaszcza gdy ma się ochotę pośmiać z młodszych :)

2014-01-18 17:47:58

użytkownik usunięty