Blaxpolitation wymaga od współczesnych widzów niejakiego przygotowania. Muszą wiedzieć, że podstawowym zadaniem gatunku było wbicie czarnoskórej publiczności w dumę. "Oto mamy WŁASNE kino rozrywkowe i WŁASNYCH twardzieli, twardszych nawet od białych!". Rzeczywiście, przy takim Shafcie nawet Brudny Harry może wyjść na cieniasa.

Co jednak począć z wampirem Blaculą, postrachem nadobnych dziewic, przeklętym na wieki? Otóż również on może być wzorem dla czarnych braci! Tak, jest odrażającym krwiopijcą, ale nie przez cały czas. W swoim ludzkim wcieleniu, jako hrabia Manuwalde, jest inteligentnym, przystojnym, czarującym i oczytanym facetem. Nie został wampirem z własnej winy - ukąsił go biały właściciel, u którego był niewolnikiem - co częściowo zdejmuje z niego odpowiedzialność za niecne czyny.

Blacula zdaje sobie sprawę z ogromu zła, jakie wyrządza czarnoskórym pobratymcom, żerując na ich krwi, dlatego postanawia zmienić swą naturę. W tym celu przychodzi do Pam Grier, pięknej kapłanki voodoo. !SPOJLER! Czaru zdjąć się nie da, lecz Pam uwolni Blaculę od egzystencjalnych cierpień, wbijając mu szpilkę w serce (Konkretnie: w laleczkę voodoo, która go przedstawia - efekt ten sam).

Murzyńska magia to ciekawy pomysł adaptacyjny - dobry, bo oryginalny. Tego typu folkloru nie sposób odnaleźć w "białych" filmach o wampirach. Trzeba pochwalić Williama Marshalla za magnetyczną kreację. Jego wampir w niczym nie ustępuje takim demonicznym arystokratom jak Christopher Lee czy Frank Langella. Pam Grier została dobrze dobrana do roli pięknej i silnej kobiety, lecz odniosłem wrażenie, że niepewnie czuje się w horrorze. Zapewne ta dziarska niewiasta wolałaby dzierżyć giwerę w jakimś sensacyjniaku.

Gorzej wypada reszta filmu, która przypomina zwykły blaxploitation, wypełniony grypsującymi ziomalami z czarnego getta. Niestety, ukąszeni przez Blaculę Murzyni pozostają równie szpanerscy i aroganccy jak za życia. Niewiele nauczyli się od Mistrza. Nic dziwnego, że on sam jest tym wszystkim zmęczony i chce się wycofać. W SCREAM BLACULA SCREAM nie wyczuwa się atmosfery grozy, choć jak na ironię wampirów tu w bród.

Całość ratuje klimatyczny finał z bębnami, kiedy to Pam próbuje wygnać złe duchy z Blaculi, a policja szturmuje dom pełen ożywieńców i następuje klimatyczna masakra. Za plus uznaję również, że Blacula nie daje się łatwo pokonać i w walce z nim trzeba uciec się aż do magii. W filmach wytwórni Hammer Dracula po prostu miał pecha: a to wpadał do jeziora i zamarzał, a to do kościoła i płonął, przewracał się prosto na krzyż i ginął przebity. Raz nawet zaplątał się w krzak głogu, co również miało dlań opłakane konsekwencje.

Film Boba Kelljana można zobaczyć, ale lepiej rozpocząć znajomość z Blaculą od filmu Williama Craine'a z 1972.