Spragnieni miłości to ludzie żyjacy w samotności, odczuwający pustkę, tęsknotę. Psychika takich ludzi fascynuje Kar-waia. Bohaterowie jego nowego filmu, choć młodzi i fizycznie piękni, pozostają na zawsze samotni, dotknieci cierpieniem na które nie ma lekarstwa.
Reżyser ukazuje dwoje wyobcowanych ludzi, którzy zdaja się być więzniami społeczeństwa, szarego tłumu w którym przyszło im żyć. Ona jest mężatką, on zamężny lecz ich bliscy są jakby mglistym wspomnieniem. Przebywaja w wiecznej podróży. Przypomnają o swoim istnienu jedynie za pomocą listów lub poprzez rozmowy telefoniczne. Kiedy jednak powrócą widzimy tylko ich cienie, plecy... Nic więc dziwnego, że między dwójką głównych bohaterów od samego początku wyczuwalna jest więź. Coś mistycznego co zaczyna ich zbliżać.
Na poczatku mijają sie w korytarzu, na schodach, ulicy. Każdemu takiemu spotkaniu toważyszy ten sam motyw muzyczny, te same gesty, ruchy przypominajace taniec ostrożny, powolny i letargiczny lecz i zmysłowy.
Warto zwrócić uwagę na symboliczne sceny, obrazy ukazane w filmie. Istotna rolę odgrywa posiłek i obrzędy związane z nim. Wspólne posilanie się jest forma okazania uczuć, a przygotowanie strawy okazaniem czułości. Zapewne jest to zaczerpnietne z chinskiej tradycji rodzinnego biesiadowania. Poczatkowo nasi bohaterowie mijają się z termosami w drodze po kluski, po czym sporzywają je w samotności. Później zaczynają jeść razem... W ten sposób reżyser ukazał powolne zbliżanie się dwojga obcych ludzi połączonych podobnym losem.
Oboje pragną wypełnic pustkę otaczającą ich, stanąć wreszcie z kimś twarzą w twarz. Robią 'próby' normalnego życia, starają przygotować się do kolejnego ciosu ze strony bliskich. Starają się stworzyć sobie lepszy świat, nie chcą być tacy jak ich małżonkowie. On wynajmuje mieszkanie, w którym piszą razem powieść, gdzie jedzą i spędzają razem czas. Starają się zmyć piętno jakie odcisnęła na nich samotność. Pozornie udaje im się, lecz tylko pozornie, gdyż bohaterowie bliscy szczęśliwego rozwiązania nie są w stanie podjąć żadnej decyzji. Znowu zaczynają się mijać, a właściwie spóźniać. Od spotkania zaczynają dzielić ich sekundy, minuty, godziny... Kar-wai pokazuje, że pustka jest częścią nas, naszej psychiki, częścią której nie da się zapełnic w żaden sposób.