Brakuje tylko Janka Kosa i matki Szarika zagryzającej japońskiego tygrysa.

Niestety, problemem tego typu filmów zazwyczaj jest jedna, bardzo poważna wada- nawet,
jeśli obraz nie prezentuje sobą żadnych wartości artystycznych, moralnych, ma słaby
scenariusz, nieciekawych, jednowymiarowych bohaterów i jest oczywistym kłamstwem
historycznym tchnącym radziecką propagandą rodem z lat 50. i 60., widzowie są szantażowani
frazą „to przecież film o Sybirakach, jeśli nie kochasz tego filmu, jesteś wrogiem Polski i
prawdziwych Polaków”.

Tymczasem miałem okazję dowiedzieć się, że kołchozy to raj na Ziemi, obsługa jest miła,
czas i warunki pracy przyjemne, jedzenie dobre i imprezy pierwszorzędne, nic tylko jeno
zazdrościć i marzyć, by te wspaniałe czasy powróciły. Do tego oczywiście zestaw
standardowych sztuczek polskich- reporterskie zdjęcia, surowe, nieprzetworzone w
jakikolwiek sposób kadry, biedny, chaotyczny montaż, kiepski montaż dźwięku (muzyka
głośniejsza niż linie dialogowe? Mamy w tym dziesiątki lat doświadczenia), cyzelowanie koloru
nie istnieje, tak samo jak chociażby poprawne zgranie wszystkich ścieżek w audio.

Bardzo typowo. Nawet plakat ukradziony z Janka Wiśniewskiego.