Film dla jednych cudny, dla innych ciężkostrawny - dla mnie i taki i taki. Paradoks? Może. Ale to jest tak: treść niejasna, zagmatwana i w sumie nijaka. takie pierdu śmierdu o wszystkim i o niczym w dialogach + bełkotliwy sensacyjny idiotyzm w głównej warstwie fabularnej. Nowo falowa wersja "Bonnie i Clyde" bym rzekł, gdybym tylko był wstanie pojąć czym jest ta cała nowa fala. A nie jestem, bowiem cech wspólnych łączących Mellville'a, Godarta i Chabrola zbyt wielu to ja nie widzę.

Ale wracając do "Piotrusia": dwóch takich filmów pod rząd bym nie zdzierżył, ale raz na jakiś czas z wielka radością takie cuda obejrzę. Z jednej strony pretensje artystyczne i bełkot. Z drugiej jednak to co niektórzy nazwą pseudo-intelektualnym bełkotem przeplata się tu z całkiem ciekawymi spostrzeżeniami i naprawdę zabawnymi dialogami (np. z facetem w porcie o jego płycie i kobietach - nieźle się uśmiałem, albo odegranie wojny Wietnamie). To co niektórzy nazwą pseudoartystyczną papką wypada tu zaś w moim odczuciu bardzo dobrze - niektóre sceny były naprawdę świetne, nawet jeśli to sztuka dla sztuki, nawet jeśli ciężko mi powiedzieć dlaczego, niektóre sceny po prostu bardzo mi się podobały, choć były takie proste i można by rzec, bezcelowe. Do tego rewelacyjna muzyka, świetny klimat filmu i rewelacyjny wygląd - ten przesyt żywych barw - normalnie aż się chce iść na spacer szukać tak soczystych drzew.

Może i miejscami lekko męczył, przynudzał, może miejscami nie chciało mi się nawet próbować rozumieć rozmów Piotrusia z Marianną, może i nawet nie próbowałem sobie tłumaczyć całego tego sensacyjnego wątku i szukać w nim sensu. Ale Godart mi zaimponował - nakręcił coś, co teoretycznie powinno mnie zmęczyć i podirytować (nie widzę tu spójności, zbyt wiele sensu, ani nawet jakiegoś konkretnego dobrego pomysłu), powinienem pewnie to skrytykować, ale nie potrafię. Bo, cholera, to mi się w sumie całkiem podobało!

No i tak na marginesie - na Belmondo i Karinę to ja mógłbym sie gapić nawet jakby przez godzinę jedli tosty i gadali o keczapie.