Jako że Gretkowska i Żuławski spędzili mnóstwo lat we Francji, można by się spodziewać, że przeniosą trochę francuskiej finezji na polski grunt. Nic bardziej mylnego.
Robić filmy mocne, które jednocześnie byłyby pełne finezji i smaku, to naprawdę ciężkie zadanie. Przykładem takiego arcydzieła jest wg mnie „Casanova” Federico Felliniego. Chociaż „Szamanka” i „Casanova” zrobione zostały w trochę innej stylistyce, pokuszę się o ich porównanie. Film Felliniego, chociaż mocny i pewnie dla niektórych prowokujący, urzeka finezją i pięknem, umiejętnym zastosowaniem symboli i prawdziwym wachlarzem niuansów, co zostało zachowane nawet w wyuzdanych, erotycznych scenach. Fellini chce bawić się z widzem, prowokować go do myślenia czy wzruszać, a Gretkowska i Żuławski chcą mu po chamsku dowalić w imię… no właśnie, w imię czego? Bo sztuką tego czegoś nazwać nie można. Zabrakło tu charakterystycznego dla Felliniego szacunku dla widza. Nasi rodzimi twórcy cieszą się, że mogą nam zaserwować topornego gniota, obdartego z piękna, niuansów i dobrego smaku. Naprawdę powinni (warto tu wspomnieć też np. o Smarzowskim z jego ordynarną „Różą”) nauczyć się od wielkich europejskich twórców umiejętności mówienia o ważnych rzeczach w sposób piękny i niepozbawiony lekkości.
Jakiś czas temu sporo mówiło się Polsce o tzw. „inteligentnych chamach”, czyli osobach świetnie wykształconych, ale jednocześnie prymitywnych, ograniczonych i obnoszących się ze swoim złym gustem. Myślę więc, że ten film - dosadny, histeryczny, nieznośnie wręcz ordynarny, ale jednocześnie nawiązujący do antropologii i wymagający pewnej wiedzy- byłby w sam raz dla wyżej wymienionych widzów.