Oto lista zauważonych przeze mnie absurdów. Dopisujcie swoje:
1. Pierwsza rozmowa ojca z synem – żal ją oglądać. Strzelają do nich, a oni nic. Puszczają
drewnianą wymianę zdań niczym w „Modzie na sukces”. Poza tym, kiedy Jack i ten „bardzo,
bardzo, ale to bardzo zły czarny charakter” rozcięli sobie kajdanki na rękach?
2. Pościg na ulicach mógł być naprawdę fajny, ale nie jest. Willis przepycha zwykłym
terenowcem wóz pancerny i doprowadza do wypadku. Jak to możliwe przy takiej różnicy masy
pojazdów? Dorzucę jeszcze pokazywanie środkowego palca, rozmowę telefoniczną z córką i
kiepski (fatalny) montaż.
3. Strzelanina w kryjówce CIA jest żenująca. John z giwerą naparza na oślep, nie chowa się,
a i tak nie mogą go trafić. Chyba tworzy wokół siebie pole, które odpycha kule.
4. Spotkanie w restauracji – Obaj panowie mają związane ręce. Tylko jeden z nich ma nóż i
tylko jednego ręce powinny być oswobodzone. Jest jednak inaczej. Zaraz potem następuje
strzelanina, w której Willis wygląda jakby nigdy wcześniej nie grał w filmie sensacyjnym.
Biegnie ze spluwą i strzela w ziemię. Nie powiedzieli mu, że ma trzymać ją prosto i walić przed
siebie? (już w treilerze mnie to ruszyło) Co robił na planie reżyser?
5. Tańczący bad gay - To niebywałe, że przyszło scenarzyście do głowy, że przed zabiciem
kogoś można najpierw zatańczyć. Mogli mu jeszcze dać jakąś partnerkę i ubrać w obcisłe getry.
6. Jazda do Czarnobyla – rewelacja. Czarnobyl i Moskwa to takie sąsiednie wioski.
Normalnie rzut beretem. Poza tym w Moskwie wszystkie samochody mają zapas broni w
bagażniku na wypadek wojny (proszę tylko mi nie tłumaczyć, że to samochód gangsterów,
którzy nie mogli zabrać spluw na piwo do pubu).
7. Akcja w Czarnobylu – to kwintesencja całego filmu. Nawet nie chce mi się jej obrabiać


Rozczarował mnie strasznie ten film. Jako wierny fan „Szklanych pułapek” broniłem nawet
czwartą część, gdy inni wylewali na nią pomyje. Tej części nie będę już jednak bronił. Jest
fatalna pod każdym względem. Reżyser i scenarzysta chyba potracili zmysły (po tej dwójce
nigdy nie spodziewałem się nic wielkiego). No a kamerzysta to chyba na Parkinsona choruje,
bo obraz lata niemiłosierni.
Nie byłem na tym filmie w kinie, bo u mnie go nie puszczali. Chciałem go sobie kupić na płytce
do kolekcji, ale postanowiłem go najpierw w necie obczaić. Teraz już wiem, że nie zmarnuję na
niego ani jednej złotówki. Dla mnie ten film nie istnieje. Nie ma go.
Trochę się rozpisałem, więc już kończę. Piszcie jak coś jeszcze zauważyliście.