Zamknięcie trylogii Lindsay'a Andersona budziło moje obawy. Groteska jaką tworzy on w swoich filmach bywa nieproporcjonalna: czasami jest zbyt poważnie by się śmiać, a innym razem zbyt śmiesznie by traktować poważnie to co chce się nam przekazać. Twórca nie umiał nigdy znaleźć złotego środka między tymi skrajnościami. Dlatego nie wychwalałem jego dzieł ponad niebiosa, ale też zupełnie ich nie odrzucałem. Były dobre. I "Szpital Brytania" potwierdza tę regułę, lecz tym razem dlatego, że jest nierówny.
Pierwsza godzina seansu minęła mi obojętnie. Tak jak mówiłem: czasami jest zbyt zachowawczo, innym razem absurd bywa głupawy. Jednak to co się dzieje w drugiej połowie filmu trzeba zobaczyć: to najlepiej wyreżyserowane momenty w całej karierze twórcy. Wszystkie niedorzeczności obecne w ojczyźnie Andersona zostają świetnie wytknięte za pomocą surrealistycznych scen i ostrej satyry. Podoba mi się również zamknięcie wątku Travisa, który stanowi spoiwo między tym dziełem, a "Jeżeli..." oraz "Szczęśliwym człowiekiem". Znajdziemy tu i przemyślane monologi, i kamp w czystym wydaniu. Wszystko jest jednak zamierzone, więc nie ma co się martwić o jakość.
Ostatecznie nie wiem czy to przypadkiem nie najlepsza odsłona trylogii. Choć wybija się nieznacznie, więc nie będzie krzywdzące jeśli postawie ją na jednej półce z resztą, dając jej taką samą ocenę.