Mi wystarczy. Arcydzieło to nie jest - wiadomo. Ale moim zdaniem pustynia staje się tu przepiękną parabolą - mroczną a jednocześnie piękną, niezrównaną i tajemniczą. Dobrze tu pasował styl Herzoga, myśle że i on sam by się takiego filmu nie powstydził. Choć z drugiej strony rzeczywiście zadziwiająca jest ta wytrwałość i determinacja tych kobiet połączona ze zobrazowaniem idealistycznych marzeń człowieczych; ale w sztuce najmocniej uderza właśnie kontrast.