Film jest mimo wszystko bardzo japoński, choć przez cały czas bohaterowie główni i przypadkowi trzymając się własnej tradycji kokietują kulturę zachodnią wybierając z niej to co im się podoba tworząc niewiarygodny, ale przesympatyczny galimatias stylów, krajów i czasów. Obok stylizacji na amerykańską elitę czasów prohibicji dekadenckiej pary pojawiającej się w najważniejszych momentach obrazu, reżyser kreuje westernową postać głównego bohatera (obowiązkowo nosi stetson, którego nie zdejmuje nawet w kąpieli). Główna bohaterka przypomina czasem komsomołkę czasów radosnego komunizmu, a czasem kokietkę żywcem wyrwaną z ubogiego Paryża lat 40. Mnóstwo smaczków, choćby francuskie menu w restauracji, które przeczytać i zrozumieć umie tylko niezdarny asystent w gronie wielkich dyrektorów, lekcja jedzenia spaghetti i europejskiego savoir-vivre'u, lekcja delektowania się ramenem, amerykańska ciężarówka z rogami nad szoferką, pocałunek ze świeżym żółtkiem w trakcie którego dziewczyna przeżywa orgazm, brudni włóczędzy znający się świetnie na haute cuisine i pewnie mnóstwo takich, które przeoczyłam, sprawia, że film jest wciągający i niejednoznaczny.
A Buñuel? Sposób prowadzenia narracji bardzo przypomina mi "Widmo wolności". Tu też niektóre sceny są zamkniętą całością, epizodami dziejącymi się obok głównego nurtu narracji. Poszerzając pole widzenia kamery, reżyser, jakby przypadkiem, koncentruje się na historiach, które dzieją się obok, niezależnie, choć współtworzą sens tej opowieści o jedzeniu. Czy to jest karykatura japońskiej mody na zachód, czy opowieść o skomplikowanej prostocie tradycji japońskiej, czy też absurdalna i chwilami prostacka komedia, polecam i daję 8/10 mimo wszystko. Warto spojrzeć japońskimi oczami na europejską kulturę. No i przecież to jest film o jedzeniu. A takie lubię.