W starym domu u bogatej starszej pani (Stella Stevens) zbiera się jej rodzina, która nie może się doczekać, aż babcia wyciągnie kopyta i zostawi im spadek. W domu pojawia się też niejaki Amon Nami (w tej roli sam reżyser omawianego dzieła), który powołując się na swoją wiedzę o dobrym sercu babci wręcza jej eliksir, który miałby uczynić ją nieśmiertelną. O ile oczywiście spożyje go zgodnie z kilkoma drobnymi zasadami… ale kto by przestrzegał zasad? W międzyczasie rodzinka snuje potworne plany otrucia starszej pani.

Film utrzymany jest klimacie przypominającym produkcje stajni Full Moon z tamtych lat, jak i 2 czy 3 część Leprekauna. Muzyka rodem z FM, kamera lubująca się w dziwnych kątach, nienajgorsza scenografia i aspekty techniczne. Obsada w sumie jest ok. dość charakterystyczna, choć gra raczej cienko (Sandy Helberg jakoojciec był fatalny, gdy próbował być śmieszny). Największą gwiazda jest tu, oczywiście Stella Stevens, ale mamy też Shannon Whirry, choć o dziwo tym razem to nie ona świeci cyckami, a niejaka Heather Elizabeth Parkhurst, której sylikony jednak mnie zachwyciły.

Gagi nie są zbyt wyszukane, ale główna siłą filmu jest, pojawiająca się niestety dopiero w połowie, groteskowa makabra, tanie, ale pełne uroku gore i bardzo fajnie wyglądająca babcia-zombie. Akcji nie brakuje, nie brakuje też krwi, absurdów i złego smaku. Ogólnie przednia zabawa dla fanów FM, campu, komediowego gore itp.