Film operuje intrygującym pomysłem, osadzony w kobiecym zakładzie psychiatrycznym dramat splata leczenie, teatr i klasyczną literaturę, gdy pacjentki przygotowują spektakl „Moby Dicka” jako sposób na przetworzenie traumy i odzyskanie głosu. Koncept brzmi świeżo i ma w sobie potencjał do tworzenia wielowarstwowej opowieści o kontroli, tożsamości i ucieczce od rzeczywistości. W praktyce jednak film rozczarowuje w realizacji , czasem bardziej przypomina zbiór dobrze brzmiących metafor niż spójną, emocjonalnie angażującą historię.

Na plus można zaliczyć momenty, w których teatr działa jako katharsis, są sekwencje, gdzie granica między grą a rzeczywistością zaciera się w interesujący sposób, i w których postaci pokazują kruchość i zdeterminowanie. Obsada, w tym nazwiska z większym ciężarem rozpoznawalności, stara się nadać postaciom człowieczeństwo, a niektóre z relacji, zwłaszcza te oparte na subtelnym zaufaniu i czasem zdradzie, mają autentyczne przebłyski. Jednak w wielu momentach narracja zbyt powierzchownie zarysowuje tło psychologiczne bohaterek, zostawiając ich motywacje niedopowiedziane lub zbyt schematyczne.

Problemem jest też tonalna nierówność, film próbuje być jednocześnie intymnym dramatem psychologicznym, metaforycznym komentarzem i momentami niemal surrealnym spektaklem, co powoduje, że trudno w pełni zanurzyć się w którąkolwiek z warstw. Tempo miejscami zwalnia do punktu, w którym rytm się rozpływa, a inne momenty przeskakują bez odpowiedniego nabudowania, co pozbawia niektóre zwroty fabularne emocjonalnej mocy. W efekcie „Obłąkany wieloryb” pozostawia wrażenie dobrego materiału rozgotowanego przez próbę pomieszczenia za wielu intencji jednocześnie, film zaskakująco często ociera się o głębię, ale rzadko w nią wchodzi całkowicie.