Zgadzam się, ale to jedyny świetny aspekt tego filmu. Reszta to przekombinowanie i pseudointelektualne wypociny, przegadane sceny i zwykła naiwność rodem z filmów klasy B. Nie pojmuje jak jeden policjant w komisariacie mógł sobie tak zostawić stojącego za nim niebezpiecznego bandytę, również to wyciągnięcie kajdanek naiwne. Albo jak Barden wchodzi strzela w gościa na kanapie, potem z mgnieniu oka wychodzi z łazienki jakiś uzbrojony gościu i wystrzeliwuje z karabinu maszynowego w niego, nie trafia, a Barden oczywiście trafia i jednym strzałem go rozwala...). Bracia Coen osiągnęli swój szczyt w 1996 r. kręcąc Fargo, potem ich geniusz wygasł.

Natomiast Barden jest hipnotyczny od początku do końca. Kogoś takiego jeszcze w kinie nie było.

O nie, właśnie zobaczyłem, że osoba której odpowiedziałem oceniła Requiem dla snu na 10, a przecież powiedziałem sobie, że z ludźmi nierozgarniętymi nie będę nigdy pisał. Mam nadzieję, że kiedyś zostanę rozgrzeszony.

Lekarz kazał przytakiwać

Wiem, że minęło 5 lat i kolega może trochę zmądrzał, ale nie wiem jak można zarzucać komuś pretensjonalność gustu, mając w nicku Gordona Gekko, a w awatarku Michaela Corleone

Ciągle się podpisuję pod tym co napisałem.

A ja bym się wstydził

Ten film jest lepszy niż Fargo, aczkolwiek scena z kajdankami od zawsze mnie nurtowała - woda kranowa i pozdzierane dłonie niezbyt przekonują.

Chyba sobie kpisz, do Fargo nie ma startu. Fargo to arcydzieło od początku do końca, zamknięte w złotą klamrę. A to mogłoby tak, a mogłoby inaczej się skończyć, sceny w środku też mogłyby być zupełnie inne, przecież wcale główny bohater ni musiałby zginąć. Chcieli po prostu na siłę być oryginalni od początku do końca, ale to jest sztuczne. Bardzo sztuczne. Kino rządzi swoimi prawami i po to są zasady, by się ich trzymać, a nie je łamać. A jeśli się je łamie, to musi być to bardzo mocno uzasadnione - doskonały przykład Memento, który byłby przekombinowany na maksa, gdyby właśnie nie to, że odwrócenie fabuły ma bardzo duże znaczenie dla zagadnienia, które porusza. Dzięki temu stał się nie tylko jednym z najbardziej oryginalnych, ale też genialnych filmów.

Co do śmierci Mossa. Otóż Ceoni w tym filmie kontynuują to co robili od początku swojej kariery, w ich filmach (Śmiertelnie proste, Fargo, Człowiek, którego nie było) przewija się motyw źle podjętej decyzji, który później doprowadza do konsekwencji - taki ich styl. I tak w tym filmie mamy myśliwego który najpierw postanawia ukraść walizkę a następnie jeszcze raz wrócić na miejsce zbrodni, "Zaraz idę zrobić coś głupiego" po czym zostaje ścigany przez płatnego mordercę. Finalnym efektem tego wszystkiego jest jego śmierć a następnie jego żony. Tak musiało być, ma to swoje uzasadnienie i nic nie jest tu wrzuconą na siłę.

Może tak, ale mnie nie podoba się zakończenie, które niby to nagle przestawia thriller w mdły dramat dziadka. To jest sztuczne i nie można tego uzasadnić. Nie przekonują mnie banały w stylu, że trzeba przyciągnąć czymś uwagę widza, bo to właśnie komercyjne podejście, które ze sztuką nie ma nic wspólnego.

Poza tym, co to w ogóle za dyrdymały, że świat się pogarsza, że ludzie starej daty nie mogą się odnaleźć. Sory, ale to puste gadanie. Wszystko wynika z czegoś. A oni tylko narzekają, jak stare baby. A czy świat faktycznie staje się coraz brutalniejszy, to też wątpliwe, bo po prostu broń jest coraz lepsza, więc jest wykorzystywana. Technika poszła, a nie ludzie. A że Amerykanie sami chcą, by każdy miał u nich dostęp do broni, to niech narzekają na samych siebie raczej.

Właśnie to jest w tym filmie najlepsze że Coeni doskonale połączyli dobrą historię z ambicjami filmowymi. Tym samym NCfOM świetnie spisuje się jako trzymający w napięciu thriller jaki oraz dramat społeczny, przedstawiający pesymistyczną wizje Ameryki pełnej brutalnej i bezsensownej przemocy, ludzkiej chciwości oraz bezradności służb policyjnych. To samo Coeni osiągnęli w Fargo (tyle że idea była tam inna), od którego NCfOM nie jest wcale bardziej komercyjny a nad którym tak się rozpływasz.

Mnie też nieco drażni to nagłe przejście z gęstego thrillera na dramat egzystencjalny. Niemniej jednak postać enigmatycznego Chigurha bardzo przyciąga. Dobrze też sprawił się Brolin jako Moss z tym swoim uporem i pewnością.