Rewelacyjny tekst, jestem pod wrażeniem!

Też mi się podoba tekst ;) Z paru rzeczy nie zdałam sobie sprawy, dzięki ;)

tekst bardzo pomocny :-)

No i się rozjaśniło- teraz rozumiem ten film lepiej! Dziękuję!

Też się przyłączam do podziękowań. Film bardzo mi się spodobał, ale z początku niewiele zrozumiałem.

Lubię to! ;)

Fajnie, że na filmwebie nie ma tej głupiei opcji "lubię to", dzięki temu, żeby wyrazić, że coś nam się podoba trzeba się trochę bardziej wysilić. Napisać, że nam się podoba i dlaczego. Dlatego piszę, że tekst, choć krótki, też przypadł mi do gustu. Właśnie obejrzałam film i też trochę się nad nim głowiłam. Fajnie, że niektórym wciąż się chce coś napisać, porozmawiać o filmie. Nie tylko kliknąć "Lubię to". Pozdrawiam (i następnym razem dłuuuuużej, dłuuuużej, bo ja jest dobre chce się więcej).

No to oglądaliśmy razem czyli osobno albo, jak wolisz, jednocześnie:) potwierdzam: bardzo wnikliwa i ciekawa interpretacja, która jednak nie wpłynie na ocenę tego filmu bo głębokość treści to nie jedyne kryterium jakim się kieruję, ale warto zobaczyć ten film...

All hail to Ale Kino! : )

Szukałam możliwych interpretacji, twoja dała mi trochę do myślenia, choć wydaje mi się wciąż jeszcze zbyt jednoznaczna i dosłowna. Może za bardzo chcę w tym filmie widzieć coś więcej, coś, czego sama do końca nie potrafię nazwać.

Plus - miło raz na jakiś czas popatrzeć, jak ktoś na filmwebie podejmuje próbę odczytania filmu; wyróżnia się to z ogólnego trendu do obrzucania siebie błotem i niekonstruktywnej krytyki.

Wracając do filmu.
Mnie rzuciły się w oczy sceny, kiedy obraz jest oglądany jakby zza zasłony wodnej. Widzimy to na początku, potem w paru scenach, m.in., kiedy Pinky bezczynnie przygląda się porodowi Willie. Trudno mi jednoznacznie zinterpretować (bo sens, jak sama natura kobieca, jest złożony), ale odczuwam to jako próbę pokazania tego chłodu i obojętności, a nawet okrucieństwa, które tak naprawdę czai się w każdej kobiecie. Tak samo - obrazy Willie widzimy najczęściej spod wody, która, w ciągłym ruchu, zniekształca, wyolbrzymia, daje wrażenie ruchu, który dodaje jeszcze klimatu niespokojnej muzyce w tle. Obrazy, w ruchu, są dla mnie kolejnym symbolem mrocznej strony kobiecej natury, bez konkretnego kształtu, konturu, jednak bardzo niepokojącego.

Nie wiem, czy to wszystko, aktualnie nic więcej nie przychodzi mi do głowy.

Coś w tym jest. Każda jest święta, matką i zdzirą jednocześnie. Propsy.

Bardzo ciekawa opinie! Przeczytałam z ogromną przyjemnością :) Ja natomiast nie odebrałam tego filmu jako rozdzielenie, czy zespojenie jednej osobowości, a jako ich różnorodność i zmienność, gdy są poddane różnym sytuacjom. Każda z bohaterek miała swoje punkty zwrotne, każda się czegoś nauczyła, zrozumiała nowe rzeczy, zdarzenia wywierały na nie silny wpływ, i to je zmieniło doprowadzając do postaci ostatecznej z końca filmu. Oczywiście nie mam tu na myśli powierzchownych zmian, ale zmian zachodzących głęboko w psychice, które są uwarunkowane silnymi przeżyciami i bodźcami emocjonalnymi. Tak własnie zmienia się każda z nas, ucząc się życia, nie zależnie od charakteru czy celów, jakie mamy.
Uwielbiam filmy, po obejrzeniu których można mieć kilka koncepcji na ich temat!! Każdy zobaczy coś nieco innego, kapitalne! :)

Myślę, że w filmie "Trzy kobiety" przede wszystkim najważniejsza jest wizja kobiety w dzisiejszym społeczeństwie. Przedstawiony jest model kobiety kreowany przez media i otoczenie. Dla mnie każda z tych kobiet składa się w jedną kobietę. Każda z bohaterek stanowi jedną osobowościową postać. Trzy kobiety to jedna kobieta, w której się wszystko skupia w całość. Stąd motyw bliźniaczek w filmie. Sama Pinky w samochodzie zadawała pytanie Milly jak to jest mieć siostrę bliźniaczkę. Być jedną osobą w dwóch oddzielnych ciałach, móc zamieniać się z siostrą bliźniaczką w dowolnej chwili. Podobnie kiedy matka staje się babcią, babcia córką, córka matką, to to też sugeruje widzowi "ile kobiet jest w jednej kobiecie". Takie są moje skromne przemyślenia:)

dziękuję :"))

jesteście wszyscy cudowni. Dziękuję Wam.

Aż założyłam konto, by zwrócić uwagę na jeden błąd (kwestia dla mnie istotna zarówno w ujęciu profesjonalnym jak i osobistym), autor posta napisał: "Wszystkie trzy kobiety wymieniły się osobowościami... przez co, gdy już tylko słyszymy ich głosy sprawiają wrażenie przynależenia do jednej schizofrenicznej osobowości. " Schizofrenia NIE polega na rozdzieleniu OSOBOWOŚCI. Miałeś/aś, drogi autorze, na myśli zaburzenie dysocjacyjne tożsamości - potocznie "osobowość wieloraką, rozdwojenie jaźni", a NIE schizofrenię.
Niestety częsty błąd wśród laików medycyny i psychiatrii.

Świetna interpretacja! Jestem pewien, że prawidłowa. Brawo!

No. I to się nazywa interpretacja. Krótko, na temat i w samo sedno. Brawo :))

Wydaje mi się, że nie trzy, a jedna i ta sama ze schizofrenią? Można to różnie interpretować.

Temat jest bez mała pełnoletni, ale ponieważ wciąż się pojawiają nowe wpisy, a dzieło Altmana uchodzi za kultowe (więc pewnie ktoś tu jeszcze kiedyś zajrzy), dorzucę swoje trzy grosze.

Ja na ten film patrzę zupełnie inaczej. Daleko prościej. Każda z trzech tytułowych kobiet jest w jakimś sensie społecznym wyrzutkiem i właściwie tylko to je łączy. Co do Willie nie ma chyba żadnych wątpliwości - jej odmienność i alienacja stają się oczywiste w chwili, gdy pojawia się w kadrze.

Pinky, prosta dziewczyna z prowincji, także spotyka się z odrzuceniem. Lgnie do Millie, ponieważ ta jako jedyna okazuje jej trochę zainteresowania. Nic to, że nie robi tego z własnej woli, ale na wyraźne polecenie przełożonej – staje się dla Pinky jedyną bratnią duszą, a jednocześnie niedoścignionym wzorem. Wielkomiejską, wyzwoloną kobietą. Jej fascynacja jest tak głęboka, że po wypadku utożsamia się ze swoim ideałem, odrzucając wszystko to, co do niego nie pasuje – jak choćby swoich rodziców, których się wstydzi. Dopiero własna bezradność w obliczu kryzysowej sytuacji związanej z porodem Willie wytrąca jej z tej roli i na powrót staje się szukającym oparcia w innych dzieckiem.

Millie wydaje się najsilniejsza i z pozoru świetnie sobie radzi, ale przecież też jest wyobcowana. Nikt z nią nie chce rozmawiać, sąsiedzi kpią z niej i unikają, jak tylko mogą. Dwa wypadki – samobójcza próba Pinky i poród Willie – uświadamiają jej, że wszystkie trzy są „pariasami” i tylko na siebie mogą liczyć. Za czym idzie ich ostateczne odcięcie się od społeczeństwa i stworzenie własnej, alternatywnej rzeczywistości, w której znajdują upragnioną bliskość i tworzą wyimaginowaną, ale nie mniej przez to realną rodzinę.

Zgadzam się w pełni!!!!

Jedyna interpretacja która wydaje się mieć ręce i nogi. Wielkie dzięki, trochę mi ona rozjaśniła obraz tej niezwykle zagmatwanej opowieści Altmana.

Dziękuję! :)

Ona miała na imię Pinky, Mildred wymyśliła, że niby ma na imię ja Miły.
Matka Pinky mowila, ze ojciec wymyślił to imię, i tak ją nazwal (Pinky).