No chyba nie chcesz powiedzieć, że zjedzenie kaszanki w piątek ma taką samą wagę jak ohydne czyny o podtekście seksualnym dokonywane na bezbronnych dzieciach?

Wybaczyć znaczy zrozumieć sprawcę i jego motywację, ale nie każdy to potrafi z uwagi na traumatyczne doświadczenia z przeszłości. Mimo wszystko przebaczenie nie wymaże złych doświadczeń. Zawsze będą one obecne w człowieku. I w zasadzie dlaczego człowiek ma wybaczać sprawcy, gdy ten sam nie chce się zreflektować, nawet po czasie?

"Wybaczyć znaczy zrozumieć sprawcę i jego motywację," - na pewno w myśl zasad chrześcijańskich?

A czy można wybaczyć bez zrozumienia? Czy będzie to szczere? Czy ma to sens czy raczej będzie puste? Pewnie w życiu trochę spraw popsułeś (jak każdy) i gdy szukałeś przebaczenia czy chciałeś kogoś przeprosić to robiłeś to w odniesieniu do konkretnego wydarzenia lub rzeczy czy przepraszałeś ogólnie?

Zrozumienie jest konieczne, bo człowiek jest emocjonalną istotą. Spotykając się z podobnymi przypadkami w przyszłości mogą nim powodować bardzo negatywne emocje, może sam się załamać lub mogą wydarzyć się inne rzeczy, więc każde trudne doświadczenie trzeba przepracować w sobie, by właśnie w następnych latach się nie łamać.

„Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią"

No właśnie nie jestem pewien, czy katolik powinien najpierw koniecznie zrozumieć sprawcę, żeby mu wybaczyć. To chyba nie jest zgodne z naukami Chrystusa. W tym sęk: wybaczasz mimo tego, ze sprawca jest bezpelacyjnie winny i nie rozumiesz ni w ząb jego czynu. To wyzwanie.

Tak masz rację, że może odpuścić lub nawet powinien z miejsca przebaczyć bez dyskusji z nim w jakiejś modlitwie czy w głębi duszy, ale czy będzie posiadał wystarczającą siłę woli, by po przebaczeniu bez zrozumienia nie wracać już do tematu i żyć dalej stawiając grubą krechę? No i tu pojawia się problem, bo jak sam zauważyłeś jest to dość spore wyzwanie. Nie każdy tak potrafi. Wiele osób szuka zrozumienia, gdy doświadczą czegoś negatywnego nie z własnej woli to pytają "dlaczego?". "dlaczego ja?", "co ja takiego zrobiłem, że to spotkało właśnie mnie?". I w tym sęk, że mimo możliwości przebaczenia i tak ludzie będą poszukiwali zrozumienia lub wyjaśnienia całej sytuacji, bo nie będzie dawać im to spokoju.

Nawet było to ukazane w tym filmie przy pierwszej konfrontacji, gdy kobieta spytała tego księżulka, dlaczego wybrał właśnie ją, jaka była tego przyczyna i dlaczego nie ktoś inny. Człowiek z natury zadaje pytania, chce wiele rzeczy wiedzieć, więc tym bardziej w traumatycznych sytuacjach nie ucieknie się przed szukaniem odpowiedzi.

Tak myślę, że chrześcijanie przebaczać mają w imię miłości, która jest ponad wszystko. To nie jest racjonalna, trzeźwa decyzja.
Albo jest się osobą wierząca, która stara się wypełniać nakazania swego Boga ("kochajcie nieprzyjaciół waszych"), albo się tego nie potrafi. Może wtedy trzeba poszukać innej religii?

"Człowiek z natury zadaje pytania,..."
Na takie pytanie i podobne odpowiada psychologia i socjologia.

Propagandą??!!! To są fakty. Co jeszcze musisz zobaczyć i wiedzieć, żeby to uznać za prawdę?
Co za horrendalne zamknięcie na rzeczywistość.
Ludzie, którzy szerzą takie opinie jak ty stają się współwinni tego, co działo się i dzieje w kościele.

W jednym ma rację, nie wszyscy są pedofilami. Księżom z powołania, o czystym sercu, oberwie się, bo odpowiedzialność i brzemię dźwiga ogół, cały kościół.

"Bóg każdemu da według swoich uczynków"