Choć humor w filmie iście wisielczy. Nie dziw, Bergman miał strasznego dołka psychicznego gdy zabrał się za scenariusz do tego filmu. Dwa poprzednie filmy, "Wieczór kuglarzy" i "Marzenia kobiet" były finansową klapą. "Uśmiech nocy" miał być rodzajem ratunku. I co zdziwiło najbardziej samego Bergmana - stał się nim! Z perspektywy czasu widzimy, że to ten film stał się progiem do kariery międzynarodowej: dostał nagrodę specjalną w Cannes (1956).
Warto zauważyć, że film jest przyciężkawy - komedia powinna być zdecydowanie lżejsza. Cóż, Bergman nie może zrezygnować z tego co "bergmanowskie" - psychologicznego grzebania w bohaterach. Można obejrzeć, ale bez euforii...