Tragedia. Nie jestem w stanie zrozumieć, jakim cudem to "coś" ma oceny zbliżone do części
pierwszej...

Zacznijmy od niedociągnięcia łączącego wszystkie prezentowane segmenty - odtwarzana na
starych taśmach, wzorowa jakość HD. Oddawaliśmy pokłon twórcom pierwszego V/H/S za
dopieszczone do perfekcji zakłócenia i niską rozdzielczość nagrań, które naprawdę pozwalały
widzowi uwierzyć, iż ma do czynienia z prawdziwymi nagraniami. Autorzy kontynuacji wydawali
nie zdawać sobie sprawy, jaki błąd popełniają wydając film(y) w ostrym jak żyleta obrazie.
Dlaczego wszystkie znane zdjęcia duchów, monstrów czy kosmitów, są w najlepszym wypadku
rozmazane? Odpowiedź jest prosta - dzięki temu trudniej podważyć ich autentyczność. A tutaj
każda kolejna minuta seansu utwierdza nas w przekonaniu, że to się nie dzieje naprawdę, a
wszystkie paranormalne zjawiska, jakie możemy dostrzec, stanowią efekty specjalne. Efekty
wyjątkowo żenujące, dodam. Charakteryzacja zombie - klasyczna "kosmetyczka żony reżysera",
tryskająca we wszystkie strony czerwona farba, plastikowe kukły, wygenerowane na domowym
pececie postacie duchów, a to wszystko, drodzy Widzowie, w FULL HD!

Ale to dopiero początek grzeszków tego "dzieła". Początkowe minuty pierwszego segmentu,
"Clinical Trials", pokazują, że nawet zestawienie tanich efektów z przejrzystym jak kryształ
obrazem może zostać wybaczone, gdy serwowana jest nam naprawdę przerażająca
historyjka. Niestety, z czasem jest tylko gorzej. Horrory z gatunku found footage straszyć
powinny z wyczuciem, wyłapywać momenty, w których odbiorca opuszcza gardę i nie
spodziewa się zagrożenia. Tutaj nie odniesie się sukcesu stosując zasadę "im więcej, tym
lepiej". Nie wiedzieli o tym niestety artyści-filmowcy pracujący nad pierwszą nowelką. Tym
samym, o ile pierwsze zetknięcia bohatera z duchami prezentowane są subtelnie i
niespodziewanie, o tyle z rozwojem akcji wrogo nastawieni przybysze z zaświatów widoczni są
co krok, ich pojawianie się staje się banalne do przewidzenia, mnożą się w oczach, a w końcu
przybierają materialną postać i urządzają jatkę - hałas, fajerwerki i bebechy, a mogło być
naprawdę znośnie...

Naprawdę miałem szczerą nadzieję, że niedociągnięcia pierwszego nagrania naprawione
zostaną w drugim. I was so wrong...
Poprzednio całkiem nieźle zbudowane napięcie zostało spożytkowane w niewłaściwy
sposób; w "A Ride in the Park" natomiast, dla odmiany, żadnej budowy napięcia nie ma - od
razu przechodzimy do rzeczy. Chłopak wyszedł pojeździć na rowerze, a chwilę później był już
ugryziony, zarażony, martwy i przywrócony do życia jako krwiożercze zombie (bardzo oryginalne).
No dobra, ten bezmyślny stwór chyba jako pierwszy został obdarzony kaskiem z zamocowaną
kamerą, dzięki której mogliśmy oglądać jego mordy z pierwszej osoby, oraz resztkami
człowieczeństwa, które pod koniec segmentu nakazało mu strzelić sobie w łeb. W sumie sam
nie wiem, który z tych elementów był gorszy. Całość z oczu zombiaka przypomina bardziej
ambitną reklamę odzieży sportowej lub napoju energetycznego. Dodajmy do tego jeszcze
strasznie tandetny wygląd stworów, "aktorów" wziętych z ulicy i tryskający we wszystkie strony
keczup. W tym momencie naprawdę zaczynamy się zastanawiać, czy nie mamy czasem do
czynienia nie z sequelem, a z parodią.

Po drugiej historii jedni zrażą się na tyle, aby w tym momencie zaprzestać oglądania, inni zaś
dadzą szansę twórcom na odkupienie win w odcinku trzecim. Należałem do tej drugiej grupy i,
jak się okazało, decyzja ta była sporym błędem.
W "Safe Haven" nie próbuje się już nawet udawać realizmu - tu wszystkie postacie mają ze
sobą kamery, jak nie w rękach, to w oczach, i wszystko jest pięknie zmontowane. A poza tym?
Ot, opowieść o walniętej Indonezyjskiej sekcie, z walniętymi wyznawcami i walniętym guru,
który (jakże by inaczej) zna drogę na skróty do Niebios. Grupka dziennikarzy usiłuje nakręcić
reportaż o tym walniętym miejscu, ale wybierają sobie dość niestosowną porę, gdyż akurat
dzisiaj walnięty guru ma zamiar zabrać swoje owieczki do lepszego miejsca. Byłoby to może i
dosyć ciekawe, gdyby... nie było tak nudne. A co zrobić, kiedy jest nudno? Wiadomo, zamienić
wszystkich w tandetne zombie! Dorzućmy do tego jeszcze monstrum w gumowym kostiumie
rodem z "Power Rangers" i kolejny beznadziejny segment gotowy.

Czwartą i ostatnią na szczęście kasetę obejrzą już tylko masochiści oraz osoby pogodzone ze
straconym czasem, które mimo wszystko chcą się zapoznać z końcem głównego wątku. Jako
przedstawiciel poniekąd obydwu grup, dzielnie przebrnąłem i przez to "arcydzieło".
Muszę przyznać, że klimat na początku mi się spodobał. Kamera znowu była jedna, a
swawole i dokuczanie sobie nawzajem młodzieży wprawiały w nostalgię. Można było zrobić z
tego coś naprawdę fajnego. Można było, ale jedna dobra historia zepsułaby obraz spartaczonej
całości, więc zdecydowano trzymać się tradycji. Nie chodzi tu nawet o jakieś większe
niedociągnięcia techniczne - po prostu nie straszy. Bo kto tak naprawdę dzisiaj boi się
kosmitów? Całkiem ciekawie zaprezentowana scena porwania, denerwujące, migające
światło i biedny, mały piesek - to w zasadzie tyle.

Wspomniałem o głównym wątku, spajającym prezentowane segmenty. Parka detektywów
włamuje się do opuszczonego domu w poszukiwaniu zaginionego syna klientki, gdzie natyka
się na stosy taśm. Pan detektyw przeszukuje pomieszczenia, podczas gdy pani detektyw
ogląda kolejne kasety, no i oczywiście ktoś lub coś czai się w ciemnościach. Wszystko do bólu
przewidywalne i oklepane.

Tak jak napisałem na początku - tragedia. Tragiczne historie, tragiczne efekty, tragiczni aktorzy.
Ten film przypomina bardziej efekt pracy zapaleńców udostępniony za darmo w internecie, niż
dużą produkcję stworzoną za pieniądze, dla pieniędzy, a zwłaszcza nie będącą kontynuacją
naprawdę przyzwoitego horroru wydanego rok wcześniej.

V/H/S 2 to nieporozumienie, i taką też ocenę mu przyznaję.