Osobiście uważam, jak chyba wielu innych fanów w naszym kraju, że mnóstwo zależy od wybranego tłumaczenia. Czytałam dwie wersje z trzech dostępnych i różnica między nimi jest ogromna. To jak dwie zupełnie inne książki, a przecież każda przekłada ten sam oryginał!

No i zawsze można też ambitnie przeczytać sam oryginał, który na pewno nie nudzi ;)

To które tłumaczenie jest "najlepsze"?

Najlepszy jest oryginał xd osobiście lubię też tłumaczenie Skibniewskiej ;)

Skibniewska jest tym pierwszym i klasycznym tlumaczeniem. Jak dla mnie to najbardziej poetycka wersja. Jej opisy otoczenia, przyrody najbardziej mi sie podobały zawsze. Tłumaczenie Łozinskiego, nie było lubiane, bo w pierwszej wersji zmieniono wiekszość imion i nazw na bardziej polsko brzmiące albo słowianskie - co jakoś nie przystawało do angielskiej ksiazki. U Skibniewskiej to jest troche tak troche tak - bo mamy pana Barlimana i pana Underhilla, ale także mamy Leśny Dwór, czy piekną nazwe lesnej rzeczki Wierzbowija :) U Łozinskiego było zbyt wiele "słowianszczyzny" i po prawdzie to też jakiejś "sienkiewiczowskiej" naleciałosci, bo niektore postacie tytułowano "waść". A Shire zostało Włością. Co wprawdzie jezykowo może jest prawidłowe, oddaje to jakąś istotę tego kraju jednak brzmi zbyt swojsko. Włość pasowałaby mi do Sapkowskiego nie do Tolkiena. Cóż fani "klasycznej" fantasy mają takie skrzywienie lingwistyczne :) dla nich wiele spraw ma początek i istotne znaczenie wlasnie poprzez nadanie czemus nazwy. "Waść" czy "mość" nie pasowało do hobbitów. dlatego Pan Merry jest o wiele lepszym pomysłem niż Imć Radostek (bo polski odpowiednik imienia Merrego to wlasnie Radost)- bo to jak postać z Fredry :D Może nie jest to takie charakterystyczne, ale jednak nie zbyt słowianskie i swojskie. W ktoryms tam wydaniu zmieniono te, jak to zwalismy "łozizmy" na przyzwoite angielskie i "staroangielskie" okreslenia, jak Hobbiton a nie Hobbitowo (brr), albo Brandywina - Brandywina wreszcie przestała być Gorzawiną. Gorzawina kojarzy mi się jedynie z gorzeniem - z paleniem sie, a zupelnie nie z tym co autor zamierzył, czyli z gorzałą, wódką. W dodatku gorzała po polsku kojarzy sie z kolorem białym. W oryginalnej nazwie brzmi nam ta "brandy" czyli alkohol o brązowej barwie - barwie wód tej rzeki, która przeplywala przez bagna i bardzo żyzne tereny, dlatego byla brązowa lub w kolorze ciemnego bursztynu, jak brandy :) Najgorszym tłumaczeniem było zamiana Bagginsa na Bagosza. Bo wtedy nazwisko kojarzące sie z "bag" worek kojarzylo sie po polsku wlasciwie z niczym specjalnym. No i to "esz" na koncu, brzmiało, jakoś tak z węgierska (brr). Albo jak "karosz" czy "gniadosz" ugh :D Gdy jednak łozizmy zmieniono na dawne nazwy okazało się że to bardzo fajne tłumaczenie, zwlaszcza podobają się opisy bitew i wszelkich elementów akcji. Tłumaczenie jest nadal bardziej stylizowane na jakis archaiczny jezyk, niż ta wersja Skibniewskiej, ale poza wlasnie nazwami i innymi "łozizmami" nie razi, bo jednak postacie w oryginale zwlaszcza elfowie i czarodzieje używają dość dawnej mowy. IMO bliżej ich mowie do stylu tłumaczen biblijnych, albo do Szekspira jednak aniżeli do Sienkiewicza. Co ciekawe IMO w obu wersjach tlumacze swietnie oddali roznice w stylu dialogów miedzy postaciami - elfowie, królowie i magowie używają miedzy sobą bardziej dwornej mowy, Gandalf do hobbitów mówi bardziej prozaicznym, bezposrednim stylem, a hobbici miedzy sobą uzywają bardziej średniego (Frodo, Bilbo, Pippin - Shirowa "arystokracja") i niskiego (Sam i jego rodzina) stylu. Inny jest też styl Froda, gdy zwraca sie do lordów takich jak Faramir. Co uwydatnia jego edukację, rzecz niezwyczajną wsrod bardziej prowincjonalnych, wiejskich hobbitów. Chyba jednak u Skibniewskiej ta różnica w stylu wypowiedzi jest wyrazniejsza niż u Łozinskiego. Na koniec tłumaczenie p. Frąców. Także świetne, ale nie czułam czytając aż takiego zaangażowania emocjonalnego zwlaszcza w przypadku scen podniosłych. To tłumaczenie mam za najbardziej "suche" i najmniej poetyckie. Skibniewska jest subtelna, liryczna, najlepiej zapamietuje się u niej opisy przyrody i czarowne sceny, sceny w ktorych postac przeżywa spotkanie z czymś nieziemskim i magicznym, Łozinski jest epicki, bitewny najbardziej pamieta się tam sceny walki, szarż i pojedynków, dynamieczne, wspaniałe, surowe piekno "nordyckiej sagi", a Frąców wersja jest nieco "układna", kształtna, ale emocjonalnie jest z nią, jak z ciętą maszynowo, dopasowaną idealnie kostką brukową, a nie jak z kolorowa mozaika. Czytałam to tłumaczenie tylko raz (jako beta-reader) i jest super, ale to jakby pisał prawnik, a nie poeta :)