Niezwykły Smarzowski. Nie spodziewałem się takiej czułości i subtelności w opowiadaniu o miłości. Pięknie to wygląda. Reszta – wiadomo, wszystko rozpoznawalne. Wyspiański by tego nie uniósł. Polacy chyba też plują, oczerniają i się bulwersują. Szkoda tylko, że nic z tego nie wynika. I obawiam się, że nie wyniknie. Znakomita praca kamery i świetne dwie płaszczyzny czasowe, z których wyłania się obraz podłości i wstydu. Wszystko jest w pamięci, choćbyśmy nie wiem, jak długo ją gumkowali. Co mnie przejęło najbardziej? Młodszy syn głównego bohatera. Laureat olimpiad historycznych. I cała reszta, która za nim stoi. Żałuję, że Więckiewicz gra na autopilocie od lat i nie uniósł ostatnich scen. Poza tym to kolejny polski film, który będzie długo pracował w wyobraźni.