Jest to film moim zdaniem bardzo pretensjonalny (trudne słowo). Reżyser czuł misję, miał konkretny przekaz, ale wszystko przerysował, pomieszał, na maksa skondensował, i wyszło takie nie do końca wiadomo co.

Jest wątek miłości Polaka do Żydówki, holocaustu, współczesnego antysemityzmu, lewych interesów, problemów rodzinnych, kiboli, dresiarzy, znęcania się nad zwierzętami, stosunków polsko-ukraińskich, stosunków polsko-niemieckich. Jak to u Smarzowskiego w ostatnim czasie, każdy jest w coś umoczony, prawie nie ma porządnych osób.

Tylko przez takie stłoczenie wątków nie da się wczuć w film - nie ma poczucia immersji (kolejne trudne słowo). Staremu dziadkowi mieszają się czasy wojny i współczesne, dużo scen ma szokować/wyciskać łzy na siłę, wiele rzeczy jest w nienaturalny sposób wygłoszonych wprost do kamery. W pewnym momencie na współczesnym weselu jest aktor ucharakteryzowany na Piłsudskiego i mówi jego cytaty, to samo zrobili z tego co pamiętam z Dmowskim. I wtedy przestałem czuć, że oglądam film, a wydawało mi się, że to jest inscenizacja i rekonstrukcja puszczona na lekcji historii w gimnazjum. Tak to było przejaskrawione, że praktycznie Smarzowski krzyczał z ekranu „Polacy są źli, dzisiaj też są źli, byliśmy zbrodniarzami, jesteśmy zbrodniarzami”. Wszystko spoko, nawet się zgadzam, ale było to źle zrobione - miałem wrażenie, że zaraz akcja się zatrzyma, a na ekranie pojawi się Bogusław Wołoszański albo Michał Fajbusiewicz i zacznie opowiadać jako narrator.

Poza tym od strony technicznej moim zdaniem też przegięli - chaotyczny montaż, drastyczne sceny, urywki jak ze starej taśmy analogowej. To miało dodatkowo szokować, ale w moim odczuciu nie działa - przerost formy nad treścią. Lista Schindlera była czarno-biała, bez efektów specjalnych, a jest filmem dużo mocniejszym. Dlatego, że się wczuwasz, a nie myślisz, że jesteś w Teatrze Telewizji.
Wesele z 2004 ma tyle wspólnego z Weselem z 2021 co paradoks z paracetamolem.