Każdy widz powinien być ostrzeżony przed seansem, że pokazane zostaną sceny przekraczające wszelkie normy. Nawet Pasolini o tym wiedział, ale pan Smarzowski już nie.
Donald Rumsfeld powiedział kiedyś: Są znane wiadome. Są rzeczy, o których wiemy, że wiemy. Wiemy też, że są znane niewiadome – czyli że wiemy, że są rzeczy, o których nie wiemy. Są też nieznane niewiadome, o których nie wiemy, że nie wiemy.
Nekrofilia, pedofilia, zoofilia, parafilia, koprofagia a także wiele innych, to dość znane wiadome, ale to nie oznacza, że chcę lub muszę je oglądać w kinie. Tymczasem w Weselu Smarzowskiego nie tylko oglądałam zdjęcia stylizowane na dokumentalne z ubojni świń, ich zabijanie i dziwaczne zabawy, ale także byłam zmuszona obejrzeć scenę spółkowania knura z szantażystą. I nie mogłam przed tą wizją artystyczną pana Smarzowskiego uciec, ani jej przewinąć.
Wiem również, że istnieją rzeczy, o których nie wiem, co bardzo sobie cenię, bo nadmiar informacji szkodzi i wiedzieć o wszystkim nie muszę, ale seans Wesela uświadomił mi, że nieznana niewiadoma, o której nie wiedziałam, że nie wiem, również istnieje. Nie wiedziałam bowiem, że pan Smarzowski zrobi Wesele.
Nie wiedziałam, że są panny młode w bieli i zaawansowanej ciąży przed ołtarzem, tym samym, z którego leje się jad na osoby inaczej seksualne, że żony całkiem zależą od mężów, bo poświęcając im całe życie nie zrobiły doktoratów i niczego nie umieją, że panowie młodzi bzykają na własnych weselach koleżanki albo siostry panien młodych. OMG! Nie wiedziałam o tak wielu rzeczach... Że nadal rządzą pan, wójt i pleban, nowobogaccy jadą na kredytach, mają w kieszeni policję, układy z bandziorami, nie płacą za pracę i zatrudniają na lewo obcokrajowców, a także wystawiają sekretarki do nakręcenia sekstaśm, by szantażować nimi swoich potencjanych inwestorów i skłonić ich do podpisania korzystnej dla siebie umowy. Nie miałam też pojęcia, że polscy kibice to fanatyczni nazistowscy narodowcy, z wydziaranymi na plecach swastykami, skandujący nie nadające się do powtarzania teksty. Byłam tak nieświadoma, że nawet nie wiedziałam, że osoba duchowna udziela pożyczek z parafialnej kasy i jest chętna wypróbować porche w towarzystwie eleganckiego młodzieńca. A to, że młodzi gniewni bawią się najlepiej, kiedy naćpani i pijani skaczą po samochodzie, to serio dla mnie ogromne zaskoczenie. Ufff.
Jak ja tu przeżyłam??? I co mam teraz zrobić z tą wiedzą, którą pan Smarzowski ostentacyjnie wylał mi na głowę?
No i jeszcze na dodatek ten konflikt. Odwieczny. To w końcu, ile było tych stodół?
I nie, nie napiszę nic złego o Polakach, ani o Żydach, pokazanych przez reżysera, jak się zdaje, człowieka raczej myślącego, w sposób tak jednostronny i prowokujący po niemal osiemdziesięciu latach do eskalacji konfliktu. Takie jest przesłanie? Mamy skoczyć sobie do gardeł?
Jedno jest dla mnie po seansie Wesela jasne: reżyser jest człowiekiem nieutalentowanym, a film pozostanie chaosem, z którego nic nie powstanie.
I dobrze.