Maksimum mrocznej depresji zmieściło się w tym średnim metrażu - tak potrafią tylko Polacy, nawet Von Trier mógłby od naszych filmowców pobierać lekcje, jak skutecznie przygnębić widza. My nie musimy kreować fantazyjnych światów postapokaliptycznych. Aby ukazać beznadzieję, wystarczy ukazać polską rzeczywistość. Nic więcej nie potrzeba, aby doprowadzić nas do autentycznej rozpaczy!

Bohaterem filmowej noweli jest Abdon, zamożny intelektualista, który z niewiadomych względów siedzi na głębokiej prowincji, gdzie nie ma możliwości porozmawiać o Nietzschem, a właściwie również o niczym innym. Wokół smród, brud i błoto, największa nędza międzywojnia. Abdon znajduje się na skraju załamania nerwowego i gorączkowo pragnie nadać życiu sens, na przykład poprzez romans z piękną kobietą. Jednak choć Beata Tyszkiewicz jako zmysłowa i znudzona żona aptekarza nadaje się do tego jak mało kto, ona sama nie jest zainteresowana melancholijnym nudziarzem, lecz woli miłego, sympatycznego i wesołego chłopca pod postacią Michasia - w tej roli debiutujący Michał Bajor, młodziutki i bez względu na okoliczności uśmiechnięty od ucha do ucha! Promienny humor Bajora nie udziela się niestety Abdonowi, który cierpi. Moment przełomowym okazuje się jego przyjęcie urodzinowe, na które zaprasza tylko żoną aptekarza i Michasia, swoich jedynych znajomych z miasteczka...

Czy podczas kolacyjki przy świecach wydarzy się coś niezwykłego? Czy Abdon przełamie swoją samotność, czy tylko jeszcze bardziej się w nią zagłębi? Czy zobaczymy Beatę Tyszkiewicz bez sukni? Warto obejrzeć tę ponurą (pomimo roześmianego Bajora) nowelę Agnieszki Holland, aby poznać odpowiedzi na te pytania. Teraz muszę sięgnąć po opowiadanie Iwaszkiewicza, żeby dowiedzieć się, czy on również widział świat w tak ciemnych barwach, czy też po prostu tak ukazało go nasze niezbyt optymistyczne kino...