Oszałamiające piękno islandzkich Fiordów Zachodnich utrudnia trochę skupienie się na samym filmie, ale historia jest równie piękna w swoim smutku i melancholii, pośrodku niczego, wśród zagubionych w szarej codzienności ludzi, gdzie dodatkowo rozgrywa się młodzieńczy dramat wyobcowania. To też film o najtrudniejszych relacjach – z najbliższymi, którzy z różnych powodów oddalają się. Taki surowy i bezkompromisowy. Uczta dla oczu!