Wczoraj oglądałam i "Wstyd" nadal nie może wyjść mi z głowy... W przeciwieństwie do wulgarnej i jak dla mnie, zbyt dosłownej "Nimfomanki", "Wstyd" jest jednym z najznakomitszych dramatów o tej tematyce (i w ogóle), jakie oglądałam. Każda scena (nawet nagości, czy aktów seksualnych), jest tutaj W PUNKT wyważona, nienachalna i ma swój cel... Środek "ciężkości" i brutalności tych scen nie został ani o milimetr przekroczony, wszystko z IDEALNYM wręcz smakiem zrobione. W taki sposób, aby stało się to jedynie TŁEM do ukazania psychicznego i fizycznego bólu głównego bohatera (fenomenalnie zagranego przez M.Fassbendera). Brandon pozornie ma wszystko: dobrą pracę, mieszkanie, pieniądze i urodę, a jednak jego życie to jeden wielki dramat i wewnętrzna walka ze wstydem, wyobcowaniem i poczuciem winy. Przyznam szczerze, że w przeciwieństwie do alkoholizmu, narkomanii, czy hazardu, TEGO uzależnienia nigdy nie rozumiałam... Zawsze wydawało mi się, że nie jesteśmy zwierzętami i potrafimy zapanować nad swoim popędem, ALE... Ten film dał mi bardzo do myślenia i byc może rzeczywiście jest to na takiej samej zasadzie, jak z alkoholem, że nie wiadomo kiedy przekracza się tą cienką granicę "bezpieczeństwa", a niedługo potem, upada na samo dno... Chylę czoła w kierunku M.Fassbendera, ale także doceniam niemniej kapitalną rolę Carey Mulligan. "Wstyd" stawiam osobiście zaraz po dziele "Oczy szeroko zamknięte" S. Kubricka, jeśli chodzi o kwestię ukazania mrocznej natury ludzkiej seksualności. Polecam także o tej tematyce "Jęk czarnego węża" z Samuelem L. Jacksonem i Christiną Ricci.