Specjalnie założyłam konto, żeby napisać swoją opinię. Zacznę od tego, że nikt mnie nie zmuszał do oglądania i byłam w pełni świadoma gatunku i treści filmu. Więcej - sama go wypożyczyłam i zaprosiłam rodzinę na wspólny seans. Dodam, że ja i siostra jesteśmy studentkami, tato inżynierem, a mama lekarzem, więc chyba nie należymy do "cepów pracujących w Tesco", jak ktoś tu zaszufladkował osoby krytykujące ten film. Co prawda nie rozumiem takiej dyskryminacji ludzi pracujących w supermarketach, ale najwidoczniej autor wypowiedzi uważa ich za gorszych i głupszych.

Wracając do seansu - tato wyszedł po niecałej godzinie oglądania, mama wytrzymała trochę dłużej. Z siostrą wytrwałam do samego końca. A było to nie lada wyzwanie, bo film na zmianę nas nudził i irytował. Mama pochwaliła zdjęcia, ale myślę, że to głównie zasługa uroku pokazywanych miejsc. Drażniły nas artystyczne zabiegi mające zaakcentować nastrój bohatera - zwłaszcza roztrzęsiona kamera i zastygający obraz podczas zetknięcia z "ohydną cywilizacją" w Los Angeles.

[Uwaga, SPOILERY!]

Natomiast fabuła zupełnie mnie nie przekonała. I nie mam na myśli głównej idei, która brzmi pięknie - wolność, piękno natury, porzucenie pogoni za dobrami materialnymi. Nie potrafię zrozumieć pobudek głównego bohatera. Do wielkiej ucieczki pchnęły go niezwykle "brutalne i przerażające" przeżycia - nieszczęśliwe dzieciństwo, kłótnie rodziców (czasem z rękoczynami), a wreszcie kłamstwa dotyczące strasznej prawdy o byciu nieślubnym dzieckiem. Faktycznie był wyjątkowy w swoim nieszczęściu i spotkało go całe zło tego świata!

Co w takim razie zrobił? Oczywiście najpierw ukończył college, bo najwyraźniej dyplom może się przydać w dzikiej głuszy (nawet w rozmowie z dziadkiem podkreślił, że ma wykształcenie). Następnie oddał prawie wszystkie pieniądze na cele charytatywne, co było niemal jedyną mądrą decyzją. Nie rozumiem, czemu swojego buntu nie mógł wyrazić właśnie poprzez pomoc innym ludziom, np. pracę wolontariusza... Pewnie to by było za trudne.

Następnie wyruszył, a raczej uciekł, nie zostawiając żadnego listu pożegnalnego wyjaśniającego swoją decyzję - przecież okrutni rodzice zasłużyli na taką karę. Niczym wytrawny przestępca albo agent służb specjalnych zatarł za sobą wszelkie ślady. Zwieńczeniem było spalenie kupki pieniędzy - miało być chyba symboliczne, ale potem przecież nieraz je zarabiał. Nad czym bardzo ubolewał, bo czyniły życie trudniejszym. Ale biedak musiał się przemóc.

Większość czasu spędzał sam i jak przystało na czołowego hipstera, kontemplował własne wnętrze oraz niedoceniane piękno przyrody, okraszając wszystko wzniosłymi cytatami. Po drodze czasem spotykał ciekawych ludzi, których zwykle próbował przekonać do swojego światopoglądu (pseudo-filozoficzny bełkot w knajpie to perełka!), po czym ich porzucał - najczęściej uciekając bez pożegnania. Najwyraźniej nikt na to nie zasłużył. Zwłaszcza dziadek Ron, którego w swojej nieskończonej empatii naraził na zawał serca lub połamanie nóg, zachęcając do wspinaczki. Nasz bohater był również tak wierny idei bezwzględnej szczerości, że na łapiącą za serce prośbę o adopcję nie mógł przecież odpowiedzieć "Zgadzam się, ale wrócę do ciebie po tej podróży.". Odrzucił też zaloty nastolatki, co natomiast mogę pochwalić (tym razem szczerze). Chociaż swoją drogą chyba mamy tu do czynienia z syndromem braku dziewczyny.

Rozbawiło mnie, jak kompletnie nie był przygotowany do tej całej przygody. Zero wiedzy czy odpowiedniego wyposażenia. Gdyby nie pomoc dziadka i doświadczonego myśliwego, chyba nie przeżyłby tygodnia na Alasce (na punkcie której miał jakąś fiksację). Dziwi mnie też, że w ciągu 2 lat nie był w stanie nauczyć się na pamięć podręcznika o roślinach. Niedoszły student Harvardu, a z kuciem słabiutko. Chociaż pewnie nie miał czasu na takie błahostki pośród tylu poważnych zajęć - dmuchania w wodę w beczce, biegania radośnie po łące, robienia zapisków na marginesach Poważnych Książek, wyżynania w drewnie cytatów itp. Jego śmierć wcale mnie nie zdziwiła (chociaż powód zażenował), bo cały czas z nią igrał. Chłopak miał więcej szczęścia niż rozumu. Zwłaszcza ze znalezieniem "magicznego busu", który przedłużył mu życie o parę miesięcy. Najbardziej żal mi rodziców. Gdyby nie został znaleziony, pewnie do końca życia zastanawialiby się, co się stało z ich synem.

Pod koniec filmu była przesłanka, że być może bohater zbłądził - przecież szczęściem trzeba się dzielić! Nie sądzę jednak, żeby to stanowiło negację jego dotychczasowych poczynań. Film za bardzo przypominał pean dla jego życiowych wyborów. W momencie pisania tej refleksji pewnie poczuł chęć posiadania towarzysza niedoli (bo zaistniałą sytuację trudno nazwać szczęściem).

Odbiór całości dodatkowo utrudniała monotonna narracja siostry - bezkrytycznej wobec oświeconego brata, egzaltowanej intelektualistki. Każde jej zdanie musiało być możliwie rozbudowane, pełne kwiecistych epitetów i wyolbrzymiające nawet trywialną treść.

Wiem, że film został oparty na faktach i pewnie niektórzy stwierdzą, że nie powinnam się czepiać tego, co zdarzyło się naprawdę. Ale powiedzmy sobie szczerze - nie wszystkie prawdziwe zdarzenia zasługują na ekranizację, a przynajmniej nie w takiej formie. Podsumowując - była to historia chłopaka z bogatego domu, który w akcie późnego, egoistycznego buntu młodzieńczego odrzucił codzienne życie i swoją rodzinę; uważając się za lepszego od innych i prawdziwie godnego piękna przyrody, ale kompletnie na nią nieprzygotowany, doprowadził do własnej zguby. Szczerze wątpię, żeby jego ostatnie myśli brzmiały tak, jak przedstawiono w filmie. Raczej stawiałabym na "O k...., ale byłem głupi!".

O gustach się nie dyskutuje i rozumiem, że niektórym ten film mógł się podobać. Ale proszę nie pisać, że go nie zrozumiałam. Patrząc na ton i treść niektórych wypowiedzi trudno mi uwierzyć, że wszyscy fani tego dzieła je zrozumieli. Czyżby wypadało lubić ten film, bo wydaje się "mądry"?