Spłycili nie tylko Hunt'a, to ,że Lauda jest przedstawiony bardziej pozytywnie - zasady, profesjonalizm, perfekcjonizm - nie oznacza,że jest to postać złożona ( w tym filmie ) - ile razy może się znaleźć w filmie dialog między głównymi bohaterami, który krzyczy do widza wielkimi literami - HUNT - zabawa, LAUDA - zimny profesjonalista - takich momentów, nic nie wnoszących, a jasnych dla wszystkich od I spotkania na F3 było ZA DUŻO. Mam straszny niedosyt, bardzo łopatologiczny film, acz oczywiście momentami świetnie nakręcony, ale jakiś taki nijaki "psychologicznie" . Może za dużo wymagam od amerykańskiego
reżysera, nawet jeśli to takie "nazwisko" jak Howard.

Ja się nie zgadzam... na mnie zrobił olbrzymie wrażenie. Przede wszystkim sceny wyścigów i determinacja Nikiego by powrócić na tor. Nie wydaje mi się żeby w tym filmie chodziło o dogłębną analizę psychologiczną obu panów, bo wyszedłby przydługi melodramat. Z drugiej strony narratorem w filmie jest Lauda, więc to z jego punktu widzenia pokazany Hunt, a wydaje mi się, że właśnie takim był widziany. Nie zgadzam się też z tym, żeby film był typowo amerykanski. Gdyby tak było: pokazanoby kolejny sezon w którym Lauda wygrywa i z patetyczną muzyką wchodzi na podium, jako TEN CO POKONAŁ PRZECIWNOŚCI LOSU i odegrał sie na rywalu. Gratulowałaby mu żona z małym dzieckiem na ręku (nie wiem kiedy Niki został ojcem, ale pewnie Amerykanie nagieliby fakty ;) ) i tym podobne...

akurat nawet nie musieliby naginać, bo dziecko urodziło się pod koniec 1975 - na szczęście zrezygnowali z tego typu efektów, co działa tylko na plus twórców ;)