Matka to zawsze wdzięczny temat dla filmu i literatury. Tu toksyczna po islandzku ze wszystkimi tego konsekwencjami. Jeśli na Islandii może zrobić się duszno, to tylko w klaustrofobicznej przestrzeni mieszkania głównej bohaterki, pełnej bibelotów, wspomnień, pielęgnowanej traumy i życiowej goryczy. A wszystko przelane na kolejne pokolenie, dziedziczone po poprzednim. Absolutnie mistrzowska psychodrama o tym, że naszym spadkiem bywa zło, które może ewoluować. I o tym, jak cienka jest granica między zaborczą miłością a psychopatią. Sigrún Edda Björnsdóttir w roli co najmniej oscarowej. Trudno unieść ten film, kiedy raz po raz każdy pozytywny jego element jest wypierany, wyrzucany poza nawias przestrzeni, w której kotłuje się tylko ksenofobiczna pogarda – także do samego siebie. Bardzo dobry.