Western, który udaje western. Dramat psychologiczny z ograniczoną dawką psychologii, z rytmem tak sennym, że traci dramaturgię. Historyczny? Kryminalny? Litości! Co najwyżej biograficzny. Tak naprawdę o nikim ciekawym. Nudny, wydumany, zbędny.

To jest antywestern. Zachowuje miejsce i czas akcji własciwe klasycznym westernom, ale na tym kończą się podobieństwa. Dramat psychologiczny? Zdecydowanie. Moim zdaniem postacie są naprawdę swietnie nakreslone. Nic tu nie jest czarne lub białe, każda postać jest złożona i nieoczywista. Mityczny Jesse James, który wcale nie jest romantycznym przestępcą jak wyobraża sobie go społeczeństwo, lecz zagubionym, pogrążonym w depresji gosciem ze skłonnosciami do paranoicznej wręcz przemocy. Co więcej, wcale nie jest dumny ze swoich "dokonań". Żałuje i wstydzi się ich. Na przeciwległym biegunie mamy Roberta Forda, który delikatnie mówiąc nie cieszy się jak Jesse powszechną estymą, a który jest w stanie zrobić wszystko, by odmienić swój los i stać się legendą jak jego idole bracia James. I poniekąd przez to przegrywa w ostatecznym rozrachunku. Strzelając Jessemu w plecy sprowadza na siebie gniew i pogardę Amerykanów pozbawionych swojego wyidealizowanego "bohatera". Wszystko to głównie przez sposób w jaki pozbywa się Jessego, ale jakby nie patrzeć wyswiadcza on społeczeństwu przysługę. I dochodzi tu do kuriozalnej sytuacji, w której kat z ofiarą zamieniają sie miejscami, ale zarówno Ford jak i James są postaciami tragicznymi. I wreszcie mamy rys psychologiczny dziwnie zafascynowanego złem i gloryfikującego przemoc amerykańskiego społeczeństwa. Oczywiscie ten motyw przewija się w dziesiątkach innych filmów, ale ten jest o tyle ciekawy, że Jesse James to taki protoplasta tych wszystkich amerykańskich kryminalistów, którzy doczekali się miana symbolu narodowego. Nie rozumiem więc jak w obliczu tej historii można nazwać Jessego Jamesa "nieciekawym". Rytm może i jest senny, ale to zabieg w stylu " kochaj albo znienawidź". Rozumiem, że nie każdemu takie tempo przypadnie do gustu. Dla mnie jest ono idealne i film mógłby trwać w nieskończonosć. Do tego rewelacyjna sciężka dźwiękowa, hipnotyzujący duet Affleck-Pitt i chyba najlepsze jakie w życiu widziałem zdjęcia Deakinsa. Także wybacz, ale nazywanie filmu gniotem jest co najmniej nie na miejscu. Być może liczyłes na western z elemantami akcji i stąd Twoje rozczarowanie. Ale to nie umniejsza samemu filmowi, to tylko Ty rozminąłes się z rzeczywistoscią w swoich oczekiwaniach.

Trudno mi dyskutować o filmie, który widziałem jakieś 7-8 lat temu, który na dodatek nie zrobił na mnie spodziewanego wrażenia. Z pewnością nie oczekiwałem wystrzałowego kina akcji. Z pewnością film zirytował mnie brakiem rytmu, timingu dialogów, rozplanowaniem punktów kulminacyjnych. Skojarzyło mi się to ze współczesnym malarstwem, np. Jacksona Pollocka: tu się pacnie, tam maźnie, a jak uschnie dorobi się ideologię i opatrzy tytułem na pół A4. Poczułem się oszukany, gdyż film odebrałem jako próbę manipulacji prezentującej sztukę tam gdzie jej nie ma. Przekręt obliczony pod gust jankieskiego widza w swoim wyobrażeniu intelektualisty i schlebiający jego próżności. W mojej ocenie ten film jest maksymalnie nadmuchany jak balon i podobnie jak balon pusty.

Sam sobie odpowiedz na pytanie czemu film jest nudny. Opowiedziałeś niespelna ostatnią godzinę filmu. A ma on 2,5 godz. Scena z obrazkiem i późniejsze odtwarzanie tej sceny w teatrach każdemu jasno pokazuje, jakie były prawdziwe intencje Jesse'a. Po prostu niektóre filmy są po prostu za długie. Można było się zamknąć w 1,40 godz.

Dziękujemy za wyjaśnienia ale trzeba by spać na filmie aby go nie zrozumieć. Jeżeli dla kogoś był nudny to po prostu był. Nie ma w tym nic ze zrozumienia bądź nie tego filmu.

Zgadam się, że to, iż Jessie James chce zginąć i prowokuje braci Fordów pokazane było w filmie jak na dłoni, w sposób aż nadto dosadny. Jednak nie jestem pewien, czy Bob Ford jest tym, który dał się oszukać - osobiście miałem poczucie, że obie postaci czekają na to co musi zostać zrobione, ale to Bob Ford nie chce pogodzić się ze swoją rolą, w której to Jessie James go obsadził - jego zabójcy. Jessie wysyła sygnały a Bob je odbiera i obaj doskonale wiedzą co ma się stać oraz że druga strona wie to również. Jasne, że Bob jest znerwicowany i był przez Jessiego prowokowany i zastraszany, ale kiedy niemal płacze w fotelu przed morderstwem, nie chodzi bynajmniej o jego strach przed Jessie Jamesem, ale przed rolą, którą ma odegrać, na co właśnie wybija godzina - wie, że jest to rola niewdzięczna i niejako mu narzucona. Nie nazwałbym go więc durnym i naiwnym. To raczej ktoś na wzór Judasza Iskarioty, ale tego z apokryficznej Ewangelii Judasza - który wypełnia boży plan, biorąc na siebie ciężar wydania Jezusa.

Myślę, że to, co pomija autor tego wątku, to absurd postrzegania Jamesa jako kogokolwiek więcej niż mordercę i złodzieja. Ford nie był "tchórzem" i, jak mówią co niektórzy, zdrajcą, porównywalnym z Judaszem (czegoś tak durnego nie słyszałem chyba całe swoje życie), ale... mordercą, który zamordował innego mordercę.
W świecie przestępczości nie ma miejsca na honor, dobroć czy godność i Ford postąpił według zasad narzuconych mu przez to środowisko. Był pasożytem, który zabił innego pasożyta.

Mimo to, odbiór tego filmu pokazuje, jak chory jest dzisiejszy człowiek, który jest w stanie zyskać sympatię to marginesu społecznego, krzywdzącego innych ludzi, tylko dlatego, że margines ten przedstawia się w ładnej scenografii, a jego rolę odgrywa Brad Pitt.

Dziwi mnie w ogóle że ludzie oglądając film nie rozumieją że Jeesse dał się zabić. Od dłuższego czasu zwęszył zdradę i jakby chciał wybił by ich wszystkich ale wiedział, że to już pora odejść a jak powiedziałeś samobójstwo zostawiłoby niechlubny ślad na jego legendzie. Dopadł ich po swojej śmierci