Dwudziestoletni student, Jurek, spowiada się z popełnionych w ciągu siedmiu lat grzechów i wyznaje, że zabił ciotkę. Ponieważ nie żałuje swego czynu, ksiądz odmawia mu rozgrzeszenia, ale obiecuje, że będzie na niego codziennie czekać. Ciotka budzi Jurka, przygotowuje mu śniadanie, krząta po mieszkaniu. Jurek uderza ciotkę młotkiem w głowę. Usiłuje umieścić ciało w wannie . . . Po pijackiej libacji Jurek trafia do aresztu. Po powrocie do domu sporządza paczki i nadaje je jako żywnościowe. Do domu wraca ciotka. Nagle pyta go, kiedy był po raz ostatni u spowiedzi. Jurek włącza magnetofon i odtwarza ostrzeżenie, jakie ciotka wygłasza podczas snu pod jego adresem. Ona rewanżuje się w ten sam sposób, odtwarzając jego senne wynurzenia: "Zabiłem człowieka, moją ciotkę, młotkiem". I nagle, wskazując na tajemniczą paczkę, ciotka pyta: "Co to takiego, Jureczku".
[www.filmpolski.pl]

"Dzisiaj po raz pierwszy uświadomiłem sobie brak pretekstu, żeby dłużej żyć. Wydany na pastwę własnej natury, męczę się strasznie. Pragnę celu jak cierpiący, który pragnie jakiegokolwiek lekarstwa". Tymi słowami zaczyna się zrealizowana przez Grzegorza Królikiewicza adaptacja powieści Andrzeja Bursy. Wypowiada je Jurek, dwudziestoletni student, osoba wyraźnie zagubiona. Wegetuje w obskurnym mieszkaniu, gdzie wszystko jest zardzewiałe, tynk odpada od ścian i bez przerwy gra telewizor. Mieszka tam z ciotką, którą postanawia zabić. Po dokonaniu zbrodni stopniowo osuwa się w szaleństwo. Idzie do kościoła i bierze udział w parodii spowiedzi. Następnie ćwiartuje ciało i z poszczególnych jego części robi pakunki. Królikiewicz inscenizuje ten turpistyczny spektakl, sprawnie zacierając granicę między rzeczywistością a halucynacją. W głównego bohatera wciela się narkoman bez większego doświadczenia aktorskiego, z tylko trzema palcami u prawej ręki.