Patrząc na ekran telewizora zastanawiałem się, czy będzie jakaś iskierka nadziei w całej tej ciemnej stronie życia, którą zafundował nam Aronofsky. Doczekałem się tego przebłysku światła, jednak wewnętrzny głos i tak podpowiadał mi, jak to się wszystko musi zakończyć…

[Delikatny spoiler poniżej(chociaż widząc opis filmu na stronie, to dopiero jest spoiler…)]

Trudno się dziwić naszemu głównemu bohaterowi, który dokonał ostatecznego wyboru – stracił praktycznie wszystko, co w życiu najważniejsze – zdrowie(ciągłe walki, starość i „wspomagacze” zrobiły swoje), córkę(miał jedyną szansę, by wszystko naprawić, odbudować tą delikatną strukturę, lecz przez jeden głupi błąd wszystko zaprzepaścił), pracę( jego kariera zapaśnicza odchodziła do lamusa, a dumny „The Ram” nie potrafił odnaleźć się w szarej pracy sprzedawcy mięsa) oraz ostatnią deskę ratunku, jaką była Cassidy, która za późno wyrwała się ze szponów własnych demonów – za późno dla Randy’ego…
To smutny, bardzo życiowy i skłaniający do przemyśleń film.

Bardzo podobało mi się ukazanie skrywanej zazdrości, chęci poniżenia, wywyższenia się kierownika sklepu, który sam czując się na swoim stanowisku jakby „złapał Pana Boga za nogi”, dopieka kiedy tylko może „wielkiej gwieździe”, czyli człowiekowi, który dawał ludziom coś prawdziwego, wyrażając siebie na ringu, za co kochały go rzesze fanów, a przy którym Wayne, jawił się tylko jako mało znaczący tryb w maszynie.