Filmu bronić nie będę, bo też mi się nie podobał, ale akurat jest w nim uzasadnione, czemu bohaterowie nie mogli nigdzie zadzwonić. Ponadto jest scena, gdy Will chodzi po mieszkaniu i myszkuje.

Okej, nie pamiętam tej sceny już teraz, więc jak możesz przybliż. Chodziło o zasięg czy coś takiego?
A w kwestii myszkowania. Możliwe, że źle się wyraziłam. Podam przykład zanim wyjaśnię o co mi chodziło. Jesteś w mieszkaniu na imprezie, ze swoją żoną, znajdujesz dowód, który nie jest dowodem ostatecznym i dość łatwo się z niego wytłumaczyć więc idziesz o nim porozmawiać z resztą towarzystwa czy dymasz stamtąd bez ryzykowania? Ewentualnie najpierw ogarniasz niepodważalny dowód, a potem rozmawiasz i razem uciekacie. Chodzi o to, że zachował się zupełnie nielogicznie. Szukał i mówił im o tym, dawał im do zrozumienia "podejrzewam was o coś", więc zwracali na niego uwagę i podważali każde słowo jakie powie, żeby wyszedł na nienormalnego. Ja rozumiem, że to znajomi i w ogóle, ale jak już miał podejrzenia to po co im pokazywał, że je ma, że ich szpieguje i jeszcze dawał sobie wmówić paranoję przy innych? Nie wierzę, że dorosły facet byłby taki naiwny. Co on myślał, że wykrzyczy się tam przy stole, a oni mu powiedzą "dobra, masz nas"? Może i mieli przeprane mózgi, ale wiedzieli jak działać. Chodzi mi o czystą kalkulację.
Stary znajomy, po przejściach, o którym ludzie myślą 'no mógł zwariować to prawda', krzyczy, wychodzi, psuje zabawę vs dwójka ludzi, miłych i uprzejmych, przede wszystkim szczęśliwych (z perspektywy znajomych), w tym matka, która poradziła sobie ze stratą, którzy ze spokojem i opanowaniem reagują na krzyki głównego bohatera.
To się po prostu nie mogło udać. On był już skreślony jako wiarygodny w momencie kiedy pierwszy raz odstawił szopkę.