Guillermo del Toro jest twórcą o wyrazistym stylu, znanym z budowania magicznych światów i poruszania uniwersalnych tematów. W przypadku "Zaułka koszmarów" – adaptacji powieści Williama Lindsaya Greshama – moje oczekiwania były spore. Film zachwyca wizualnym rozmachem, dbałością o szczegóły i świetnym aktorstwem.

Cate Blanchett, wcielając się w tajemniczą femme fatale, wypadła znakomicie, choć jej postać nie otrzymała wystarczającej przestrzeni do rozwinięcia. Bradley Cooper zagrał solidnie i bardzo poprawnie, ale mam wrażenie, że nie była to rola, za którą powinien otrzymać nominacje do Oscara. Jego występ był udany, jednak brakowało w nim czegoś wyjątkowego, co zapadłoby mi w pamięć na dłużej.

Film „Zaułek koszmarów” wyróżnia się przede wszystkim imponującą scenografią i wiernym odwzorowaniem epoki. Guillermo del Toro, jak to ma w zwyczaju, dopracował każdy detal – od mrocznego, brudnego klimatu cyrkowego świata po wyrafinowane wnętrza, w których toczą się kluczowe wydarzenia. Całość została osadzona w melancholijnym, brązowym filtrze, który nadaje produkcji wyjątkowy charakter wizualny.

Atutów filmu nie brakuje. Świetna obsada, solidnie napisany scenariusz, znakomita praca kamery oraz wciągająca fabuła sprawiają, że przez większość seansu ogląda się go z prawdziwą przyjemnością. Mimo to, po dwóch godzinach zaczynałem odczuwać zmęczenie, z utęsknieniem wyczekując finału.

"Zaułek koszmarów" aspiruje do bycia epicką opowieścią, która pochłonie widza swoim mrocznym klimatem, moralnymi dylematami i intrygującymi postaciami. Choć początkowo fabuła obiecuje wiele, w miarę upływu czasu staje się przewidywalna, pozbawiona emocjonujących zwrotów akcji i głębszych relacji między bohaterami. Mimo to film niesie interesujące przesłanie moralne, a jego finał sprawił, że śmiałem się razem z głównym bohaterem.