Przesadnie eksponuje fakt, że bohaterka jest artystką, emanuje jakąś nazbyt wysublimowaną symboliką. Razi też dosadność dzwonka Marty i te ornamentyczne retrospekcje. Ale Joanna Orleańska doskonale radzi sobie z ukazaniem pozornie zwyczajnej, acz jednak dość chybotliwej emocjonalnie kobiety (nie tylko zresztą w tym filmie). Ewa Wiśniewska również nie zawodzi, kreując postać zaborczej matki. Jacek, mąż Marty, także wypada dość przekonująco. Choćby w tym sensie, że stara się jakoś uporać z narastającym problemem, ale pozostawia widzowi wiele pola zarówno do krytyki jak i konstatacji, że robił co w jego mocy i niewiele więcej mógł w tej roli uczynić jako mąż.
Problem w tym, że film jakoś mnie nie przekonuje, a tematyka wydaje się swoistym samograjem. Problematyka trudnych relacji rodzinnych na linii rodzic-dorosłe dziecko wydaje się dawać twórcy jakiegokolwiek obrazu filmowego jak niebywale bogatą perspektywę, że najzwyczajniej w świecie ciężko nie oczekiwać czegoś więcej niż to, co mielismy okazję zobaczyć w tym filmie. Mnie on zwyczajnie nie porusza, zanadto nie absorbuje. Patrzę na przedstawione sceny ze śladowym zaangażowaniem. A tak byc nie powinno, dlatego jest raczej średnio.