Świetne kino. "No Man's Land" to znakomity dowód na to, że kino poruszające ważne tematy, skromne inscenizacyjnie nie musi być nudne i przebierać się w artystowskie łaszki. Ten film od początku do końca trzyma w napięciu, a przy tym autentycznie, choć nienachalnie bawi! Dramat wojny pokazany trochę w stylu "Full Metal Jacket" Kubricka - przez pryzmat dramatu jednostek; to zaledwie wycinek obrazu całościowego. Poprzez koncentrację na wybranej (kuriozalnej) sytuacji, Tanoviciowi udaje się wyłapać wiele absurdów i zakpić z paru schematów. Świetnie (w stylu "Miasta gniewu") pokazuje też niemożność wzajemnego porozumienia między ludźmi i nakręcanie się spirali niechęci, prowadzącej do kolejnych, coraz groźniejszych w skutkach napięć. Serb i Bośniak, stojący po przeciwnych stronach konfliktu, gdyby spotkali się w czasach pokoju, mogliby się zaprzyjaźnić. Tutaj - wszelka, nawet chwilowa, utrata czujności, jest natychmiast wykorzystywana do uzyskania przewagi przez tego drugiego. I, mimo że czasem mężczyźni gawędzą niemal jak starzy znajomi, cały czas mają świadomość, że oficjalnie są wrogami i to właśnie ta oficjalna sytuacja determinuje ostatecznie ich zachowanie. Dziennikarka, chociaż pomaga sierżantowi w próbie ratowania żołnierzy, ani na chwilę nie przestaje być typową dziennikarką, żądną sensacji i jak najlepszych ujęć. Chociaż pewnie po ludzku zależy jej na uratowaniu mężczyzn, rzuca się na nich z mikrofonem i prośbą o wywiad, a gdy - co tu się dziwić - obaj traktują ją dość obcesowo, mruczy pod nosem "bałkański barbarzyńca". Najwięcej dostało się chyba siłom międzynarodowym, które jawią się tutaj jako dekoracyjne pajacyki, pociągane za sznurki przez znudzonych przywódców, których ulubionym zajęciem jest uczestnictwo w szkoleniach ze zdolności interpersonalnych. :)