Polecamy produkcje anime, których nie nakręcił Miyazaki

Hayao Miyazaki jest prawdopodobnie najpopularniejszym twórcą anime. Nawet osoby, które nie są fanatykami japońskiej animacji widziały zapewne któryś z jego filmów: czy to "Księżniczkę Mononoke", czy "Spirited Away", czy "Mojego sąsiada Totoro". Dla tych, którzy chcą pójść dalej w eksploracji anime, mamy kilka filmowo-serialowych propozycji: parę żelaznych klasyków oraz szczyptę nowości. 



Na początek coś względnie bliskiego twórczości Miyazakiego. Mamoru Hosoda, twórca "Wilczych dzieci" i "O dziewczynie skaczącej przez czas (również polecamy), dowodzi, że japońskie kino familijne to nie synonim słowa "Miyazaki". Jego"Mirai" jest "przedszkolnym" wariantem "Opowieści wigilijnej", opowieścią o 5-letnim egoiście, który w konfrontacji z kilkoma nadprzyrodzonymi gośćmi zacznie dorastać do uważności na drugą osobę. Hosoda ociera się tu o familijny ideał, inscenizując opowieść zarówno dla dużych, jak i małych. Dzieci znajdą tu historię swojego rówieśnika zmagającego się z bliskimi im problemami. Rodzice docenią poetycki namysł nad miejscem człowieka w skomplikowanej rodzinnej mozaice. A brawurowa animacja pogodzi wszystkich.



Satoshi Kon to twórca tak wyjątkowy, że nieraz inspirowali się nim hollywoodzcy twórcy: choćby Darren Aronofsky "cytujący" "Perfect Blue" w "Czarnym łabędziu". "Paprika" to zaś "Incepcja" sprzed "Incepcji". Podobnie jak Nolan, Satoshi Kon opowiada tu o technologii pozwalającej odwiedzać ludzkie sny - w tym wypadku w celach terapeutycznych. Podobnie jak Nolan, łączy kryminalną intrygę z prowokującymi do namysłu pytaniami - bo cenne urządzenie zostaje skradzione i użyte w niecnym celu. Japończyk "odlatuje" jednak dużo dalej niż Nolan: "Paprika" to bowiem oszałamiający wizualnie narkotyczny trip, w pełni wykorzystujący psychodeliczny potencjał kina animowanego. Dajcie się porwać.



Ta ekranizacja klasycznej mangi z lat 70. nie stara się być szczególnie "klasyczna" – wręcz przeciwnie. Trzon fabuły jest niby ten sam: opowieść o nastolatku z czystym sercem, który zostaje opętany przez demona. Twórcy "Devilman Crybaby" "apdejtują" jednak tę historię do czasów social mediów oraz – co ważniejsze – starają się podbić poprzeczkę ekstremum. Wychodzi im prowokacyjna mikstura balansująca na granicy dramatu, komedii, porno i gore: spodziewajcie się serialu, który hipnotyzuje równie mocno, co szokuje. Nie wiem, jak mówią na takie rzeczy Japończycy, ale Amerykanie nazwaliby to "disturbing". Niech to będzie rekomendacja.




Cyberpunkowy klasyk, bez którego nie powstałby chociażby "Matrix". Kto nie widział - musi obowiązkowo nadrobić. Kto widział - musi obowiązkowo powtórzyć. Film Mamoru Oshiiego to nieprzypadkowo jeden z pomników anime. Olśniewająca animacja i nieoczywista ścieżka dźwiękowa sumują się w przekonującą wizję przyszłości, a zapierająca dech w piersi akcja idzie ręka w rękę z medytacją o granicy między człowiekiem a maszyną. Do tego główna bohaterka, major Motoko Kusanagi, to jedna najciekawszych heroin kina SF: kobieta, która z równą pasją zadaje ciosy z półobrotu, co mierzy się z egzystencjalnymi pytaniami. I taki jest cały film: filozoficzny duch zamknięty w atrakcyjnym gatunkowym pancerzu.


Coś dla fanów kina samurajskiego. Ekranizacja legendarnej mangi Hiroakiego Samury i zarazem nowa wersja serialu anime "Miecz nieśmiertelnego" z 2008 roku. Bohaterem jest przeklęty samuraj, który musi zabić tysiąc złych ludzi, aby odzyskać śmiertelność. Nowa adaptacja jest wierniejsza i mroczniejsza od poprzedniej (a czy lepsza, to już kwestia do dyskusji - fanów obu wersji nie brakuje). Nie ulega jednak wątpliwości, że płynna animacja i posępna tonacja kolorystyczna nowego "Immortal" idealnie nadają się choćby do rewelacyjnie zainscenizowanych samurajskich pojedynków. Jeśli cenicie sobie wycieczki do przeszłości Japonii, powolnie sączący się nastrój i lejącą się strumieniami krew, to coś zdecydowanie dla Was.