Francis Bacon 

Francis Bacon urodził się w Dublinie (Irlandia), jego rodzice byli jednak Anglikami. W wieku 16 lat opuścił dom by podróżować po Europie. Przez dwa lata mieszkał w Berlinie, a potem w Paryżu. Tam też udał się na wystawę Pablo Picasso. Mimo, że sam nigdy nie uczył się rysunku zaczął tworzyć własne obrazy. Po osiedleniu się w Londynie próbował swych sił jako dekorator wnętrz oraz 
projektant mebli lecz szybko poświęcił się wyłącznie malarstwu. Chociaż był aktywny przez całe lata 30., to dopiero po zakończeniu drugiej wojny światowej zaczął zyskiwać uznanie nie tylko wśród swoich znajomych. Wtedy też głównym tematem jego prac stała się ludzka figura. 

Z początkiem lat 50. Bacon wypracował swój charakterystyczny styl, który uczynił go rozpoznawalnym na całym świecie po dziś dzień. Inspiracje do tworzenia czerpał z różnych, niezwiązanych ze sobą źródeł, przeważnie nie z prawdziwego życia, lecz ze starych zdjęć lub dzieł sztuki. Głównym motywem obrazów artysty była izolacja i ból jednostki, wyrażane poprzez ukazanie pojedynczej, najczęściej męskiej postaci, siedzącej bądź stojącej w małym pomieszczeniu bez okien.
Tematem jego dzieł byli na ogół artyści, przyjaciele, kochankowie oraz on sam. Oprócz farb i pędzli używał przy tworzeniu również szmat, własnych dłoni czy pyłu. Malarz zaprzeczał zawsze, jakoby prace odzwierciedlały jego życie prywatne. W okresie dominacji abstrakcjonizmu, Bacon wyróżniał się jako wybitny przedstawiciel tradycyjnego malarstwa postaci, będąc jednym z najbardziej oryginalnych oraz wymownych twórców XX wieku.