Henryk Wars 

Henryk Wars (właśc. Warszawski lub Warszowski), urodził się w Warszawie w 1902, zmarł w 1977 w Stanach Zjednoczonych.
Otrzymał gruntowne wykształcenie muzyczne, ukończył Konserwatorium Warszawskie, gdzie studiował u wybitnych profesorów, takich jak Roman Statkowski, Henryk Melcer i Emil Młynarski. Przez pewien czas był dyrektorem muzycznym wytwórni płyt gramofonowych Syrena-Rekord.
Debiutował w 1928 piosenką "New York Times" śpiewaną przez Tadeusza Olszę, nie odnosząc jednak sukcesu. Ten przyniosła mu dopiero piosenka "Zatańczmy tango", która stała się przebojem, otwierając Warsowi drzwi teatrów rewiowych i filmu. Producenci filmowi bardzo chętnie współpracowali z Warsem, ceniąc jego melodyjne i chwytliwe utwory, które zazwyczaj przyczyniały się do sukcesu filmu. By wymienić tylko te najpopularniejsze: "Bezimienni bohaterowie", "Szyb 23", "Jego ekscelencja subiekt", "Jaśnie pan szofer", "Szpieg w masce", "Piętro wyżej", "Manewry miłosne", "Zapomniana melodia". Piosenki Warsa śpiewane były przez najlepszych piosenkarzy i piosenkarki tamtych czasów: Tadeusza Olszę, Hankę Ordonównę, Tolę Mankiewiczównę, Eugeniusza Bodo, Mieczysława Fogga i innych. Wiele z nich stało się prawdziwymi i niezapomnianymi przebojami, np.: "Zapomnisz o mnie", "On nie powróci już", "Miłość ci wszystko wybaczy", "Umówiłem się z nią na dziewiątą", "Sex appeal", "Czy tutaj mieszka panna Agnieszka", "Na pierwszy znak", "Powróćmy jak za dawnych lat", "Ach, jak przyjemnie", "Już taki jestem zimny drań".
Tuż przed wybuchem II wojny Wars został zmobilizowany i brał udział w kampanii wrześniowej. Dostał się do obozu jeńców wojennych, z którego zdołał uciec. W 1940 przebywał we Lwowie, organizując tam big band liczący ponad dwudziestu muzyków i solistów. Ze swoim zespołem koncertował w różnych miastach ZSRR, do momentu powołania armii gen. Andersa. Muzycy wstąpili do armii i odtąd występowali w jednostkach wojskowych stacjonujących na terenie ZSRR, a następnie wędrując wraz z frontem udali się do Iranu, Palestyny, Egiptu, Włoch.
W 1947 roku, po demobilizacji, Wars udał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie zamieszkał w Hollywood, mając nadzieję na kontynuowanie swojej kariery kompozytora muzyki filmowej. Przez siedem lat nie mógł znaleźć zatrudnienia, żył w nędzy. Pierwsze zamówienie na muzykę do filmu otrzymał dopiero w 1954, potem pojawiły się następne (np. do kryminału "Bannion" z Glennem Fordem, do serialu telewizyjnego "Mój przyjaciel delfin"). W 1967 odwiedził Polskę. Zaczął pisać nowe piosenki, które lansowane były przez sławne gwiazdy takie jak: Bing Crosby, Doris Day, Brenda Lee, Dinah Shore i które stały się płytowymi bestsellerami.