Jarosław Iwaszkiewicz urodził się 20 lutego 1894 r. we wsi Kalnik na Kijowszczyźnie. Studiował prawo w Kijowie, jednak jego zainteresowania były daleko bardziej rozległe. Już w 1915 r. zadebiutował jako poeta. Jako aktor i kierownik literacki współpracował z Teatrem Studya S. Wysockiej, potem działał w kabarecie literackim „Pikador”.

Był związany z grupą literacką „Skamander”, jednak współpracował też z pismami niezwiązanymi z jej kręgiem. Był jednym z twórców eksperymentalnego teatru „Elsynor” (1921). Swej twórczości literackiej nie ograniczył jedynie do poezji, pisał też prozę, artykuły, recenzje, eseje, libretta, sztuki, scenariusze. Był też tłumaczem. Działał także w wielu instytucjach literackich i artystycznych (m.in. Związek Zawodowy Literatów Polskich, PEN Club).

Najbardziej znane dzieła Iwaszkiewicza to: „Oktostychy” (1919), „Panny z Wilka” (1933), „Brzezina” (1933), „Lato w Nohant” (1936), „Młyn nad Utratą” (1936), „Sława i chwała” (1956-1962), „Kochankowie z Marony” (1961), „Kosmogonia” (1967).

Zmarł w Warszawie 2 marca 1980 r. w wieku 86 lat.