Mia Farrow

Mia Farrow, a właściwie Maria de Lourdes Villiers Farrow, córka australijskiego reżysera Johna Farrowa i irlandzkiej aktorki Maureen O'Sullivan przyszła na świat 9 lutego 1945 roku w Los Angeles (Kalifornia). Jej ojcem chrzestnym był reżyser George Cukor, natomiast młodsza siostra, Prudence zainspirowała Beatlesów do napisania piosenki "Dear Prudence". Mia wychowywała się w towarzystwie siedmiorga rodzeństwa w Beverly Hills, jednak często podróżowała z rodzicami. Od dziecka marzyła o aktorstwie. Na ekranie zadebiutowała w 1959 roku epizodyczną rolą w filmie "John Paul Jones". Była przesłuchiwana do roli Liesl Von Trapp w "Dźwiękach muzyki" [1965] jednak producenci uznali że jest za młoda i ostatecznie zaangażowano inną aktorkę. Mia nie traciła jednak nadziei. W 1964 roku powierzono jej rolę naiwnej Allison w serialu "Peyton Place" która przyniosła jej w Stanach sporą popularność. Była nominowana do Złotego Globu w kategorii najlepsza gwiazda TV. 19 lipca 1966 roku wyszła za mąż za znanego muzyka Franka Sinatre. Pod jego namową zrezygnowała z roli w "Peyton Place". Mąż radził jej aby skupiła się bardzie na karierze kinowej. Przełom nastąpił w roku 1967. Wówczas Roman Polański kompletował obsadę do swojego najnowszego filmu "Dziecko Rosemary". Mia była zachwycona i przyjęła tytułową rolę, co spowodowało jej rozwód z Sinatrą który nie chciał aby jego żona grała w filmie o takiej tematyce. Mimo iż produkcja filmu otoczona jest diaboliczną aurą sukces był ogromny. Obraz okrzyknięto arcydziełem a krytycy byli zachwyceni rolą Mii. Była nominowana do nagrody Złotego Globu i BAFTY. Uhonorowano ją Davidem oraz Złotym Liściem. Propozycje posypały się ze wszystkich stron. Wystąpiła m.in w "Johnie i Mary" [1969] u boku Dustina Hoffmana (nominacja do Złotego Globu i BAFTY) oraz "Tajnej ceremonii" [1968] z Elizabeth Taylor (nominacja do BAFTY). Jej twarz zdobiła pierwszą okładkę magazynu "People". W 1970 roku ponownie wyszła za mąż za amerykańsko-niemieckiego kompozytora André Previna z którym miała trójkę biologicznych dzieci (Mathew i Sascha urodzeni w 1970 roku i Fletcher urodzony w 1974) oraz trójkę adoptowanych (Soon-Yi, Lark Song, i Daisy z Korei). Para rozwiodła się w 1979 roku, jednak w wywiadach zapewniali że nadal są przyjaciółmi. W pierwszej połowie lat 70-tych kariera Mii stanęła w miejscu. Występowała w cichych produkcjach brytyjskich (m.in "Nie widząc zła" lub "Śledź mnie!"), jedyną produkcją która przyniosła jej rozgłos był "Wielki Gatsby" [1974] Jacka Claytona, gdzie wcieliła się w rolę pięknej choć zepsutej Daisy. Gdy wydawało się że jej krótka kariera dobiega końca, Robert Altman zaproponował jej rolę nimfomanki Buffy w komedii "Dzień weselny" [1978]. W tym okresie wystąpiła również w dwóch produkcjach komercyjnych "Śmierć na Nilu" na podstawie powieści Aghaty Christie i "Lawinie" Coreya Allena. Na początku lat 80-tych poznała reżysera Woody Allena. Głośno było o ich związku, oni jednak zapewniali że nie chcą brać ślubu. Mia wystąpiła w wielu filmach Allena takich jak np. "Danny Rose z Broadwayu" [1984], "Alice" [1990], "Hanna i jej siostry" [1986] i "Purpurowa róża z Kairu" [1985]. Ten ostatni przyniósł jej ogromne uznanie krytyki, była nominowana do Saturna, Złotego Globu i BAFTY. Wystąpiła również w komercyjnym przeboju "Supergirl" [1984] u boku Faye Dunaway, gdzie wcieliła się w matkę głównej bohaterki, oraz animacji "Ostatni jednorożec" [1982]. Była w tym czasie bardzo zajęta wychowywaniem dzieci. Ostatnim wspólnym filmem Farrow i Allena był dramat psychologiczny "Mężowie i żony" [1992]. Głośno było o ich rozstaniu. Skandal był ogromny. Allen romansował z przybraną córką Mii Soon-Yi Previn, którą później poślubił . Aktorka oskarżyła Allena o maltretowanie młodszej córki Dylan. Podobno, Frank Sinatra były mąż Farrow zaoferował, załatwienie połamania nóg Woody'emu. W 1995 roku adoptowała ostatnie dziecko. Dwa lata później opublikowała kontrowersyjną biografie "What Falls Away". Coraz mniej grała w filmach. Jest aktywną działaczka w agencjach które zachęcają do adopcji. Pracuje w kilku Fundacjach i udziela się Charytatywnie. Jest Ambasadorem Dobrej Woli UNICEF-u. W 2006 roku powróciła na wielkie ekrany. Wystąpiła wówczas w trzech komercyjnych produkcjach: "Omen" gdzie wcieliła się w demoniczną Panią Baylock, "Artur i Minimki" oraz "Stara miłość nie rdzewieje". Jest pierwszą amerykańską aktorką, która została członkiem londyńskiego Royal Shakespeare Company. Coraz częściej udziela się politycznie. Apelowała o natychmiastową pomoc dla Darfuru. Ma 163 cm wzrostu ... więcej