Montgomery Clift 

Edward Montgomery Clift przyszedł na świat 17 października 1920 roku w Omaha (Nebraska, USA). Jego matka, Ethel Clift, marzyła o zdecydowanym, pewnym siebie synu, a mały Monty był drobnym, delikatnym dzieckiem o rozmarzonej twarzy i od dzieciństwa wołał bawić się z dziewczynkami. Matkę irytowała jego "zniewieściałość". Chłodem i surowym traktowaniem starała się zmienić syna, co przyniosło odwrotny skutek. Chłopiec zamknął się w sobie, dręczyło go poczucie winy wobec Ethel, które zaważyło na całym jego życiu - zarówno zawodowym jak i osobistym. 

Gdy Clift miał 14 lat przypadkowo zetknął się z aktorami teatru objazdowego. Wśród artystów poczuł się akceptowany. Matka surowo go potępiła - zawsze uważała aktorów za zdemoralizowaną bandę darmozjadów, ale syn już jej nie słuchał. Jego ogromny talent sprawił, że szybko dostał się na Broadway i do słynnego Actor's Studio. Nie śpieszył się z przyjmowaniem ról w filmie, choć reżyserzy zachwycali się jego tajemniczą, mroczną urodą. Monty, jak nazywali go przyjaciele, miał co ukrywać przed światem. Gdy zorientował się, że jest biseksualistą nie mógł zaznać spokoju. Włóczył się po dzielnicach damskich i męskich prostytutek, łudząc się, że trawiący go ogień się wypali. Panicznie bał się, że ktoś odkryje jego słabości. O dziwo, ta właśnie wstydliwa namiętność i strach przed jej zdemaskowaniem przyniosły mu sławę. 

Kiedy zagrał w "Rzece Czerwonej" u boku Johna Wayne'a, rzucił na kolana krytyków i publiczność. Stworzył nowy typ bohatera - rozedrganego, cierpiącego, skłóconego ze światem. Jego grę porównywano ze stylem Marlona Brando i Jamesa Deana. Oni jednak ukazywali na ekranie bunt pokolenia lat 50., a Monty, zamknięty w swoich obsesjach, pokazywał własne przegrane życie. Po kolejnych doskonałych rolach, m.in. w "Stąd do wieczności", zaczęto mówić o najbardziej europejskim z amerykańskich aktorów. Lubił bowiem postaci niejednoznaczne, które chętniej milczą, niż mówią o swoich uczuciach. Irytowali go amerykańscy herosi, którzy, tak jak Wayne zawsze byli kryształowi i mieli rację po swojej stronie.

Marzył, żeby wreszcie "znormalnieć", pokochać jakąś kobietę i być jej wiernym. Okazji miał mnóstwo, szalały za nim najpiękniejsze aktorki, ale żadna nic nie wskórała. Nawet młodziutka Elizabeth Taylor, beznadziejnie zakochana w koledze z planu. To właśnie ona pewnego, pięknego, majowego dnia 1956 roku znalazła go na poboczu drogi w rozbitym aucie. Do dziś nie wiadomo, czy był to wypadek, czy zrozpaczony Monty usiłował popełnić samobójstwo. Przeżył, ale na zawsze pozostał inwalidą. Jego twarz pokryły blizny, a lewy policzek został sparaliżowany. Nie pomogły nawet liczne operacje plastyczne. Wpadł w depresję, pogrążył się w alkoholizmie i lekomanii. Przed kamerami wpadał w panikę, operatorzy starali się filmować tylko jego prawy profil. Miał obsesję na punkcie swej szpetoty, w przerwach między zdjęciami płakał, ale cierpienie dodało jego bohaterom wyrazu. Stworzył doskonałe kreacje, także nominowane do Oscara m.in. w "Młodych lwach", "Skłóconych z życiem", "Wyroku w Norymberdze". Zmarł nagle, na atak serca w swoim apartamencie latem 1966 roku. Miał 45 lat.