Mapplethorpe: Faktycznie mam obsesje na punkcie piękna. Chciałbym, żeby wszystko było doskonałe.(...)
Próbuję zarejestrować ten moment, w którym żyję i Nowy Jork, w którym zdarzyło mi się żyć. Usiłuję uchwycić to szaleństwo...
(więcej, patrz: Justyna Raczek, Piękno w kulturze ponowoczesnej, Kraków 2006, s. 165-177)

Obwołano go 'enfant terrible' fotografii amerykańskiej i jednocześnie "najbardziej staroświeckim z uznanych fotografów" i artystą zapatrzonym wyłącznie w swoje obsesje...
(więcej, patrz: Marcin Giżycki, Robert Mapplethorpe - artysta końca epoki, w: Magazyn Artystyczny, 1(5),1990, s. 2-8)

Niektóre jego fotografie były kwalifikowane jako pornografia, a nawet konfiskowane. Wprowadził do oficjalnej fotografii tematykę homoseksualną...
(więcej, patrz: Boris von Brauchitsch, Mała historia fotografii, Warszawa 2004, s. 214-216)

Niektórzy twórcy (Mapplethorpe) świadomie szokują lub podważają poczucie moralności widza, co jednak z drugiej strony stanowi jasna, konkretna propozycję: dlaczego fotografia tak uparcie pomija widok męskiego członka? Wobec kobiet nie mamy żadnych zahamowań. Dlaczego nie pójść dalej i nie postawić tezy, że erekcja jest czymś nieodparcie pięknym?
(William E. Ewing, Miłość i pożądanie, Warszawa 1999)

Dyskusja w USA na temat moralności i wzorców zachowań społecznych, wraz z atakami na sztukę artystów homoseksualnych, takich jak R. Mapplethorpe, doprowadziła do ograniczenia przez Kongres Stanów Zjednoczonych działalności 'National Endowment for the Art', rozdzielającej państwowe fundusze na organizacje wystaw. Wprowadzono zakaz wspierania sztuki 'szerzącej pornografię'.
(Karolina Puchała, Fotografia ciała. Sztuka pornografii, w: "Artifex", listopad 2004, s. 20-22)

Portrety Mapplethorpe'a są zwykle czarno-białe, znakomicie oświetlone, najczęściej umieszczone na jednolitym tle. Są zawsze pozowane, starannie ustawione, a fotograf samodzielnie ustala wszystkie parametry portretu...
Ukazywane ciało jest doskonałe pod względem formalnym, wyrafinowane estetycznie, nie dotknięte żadnymi wadami, idealne jak u greckich herosów, nie naruszone śmiercią.

(Sławomir Sikora, Fotografia w poszukiwaniu ciała, s. 147-163 w: "Metamorfozy ciała. Świadectwa i interpretacje", red. Dariusz Czaja, Warszawa 1999)

...O wolną czyli autonomicznie rozumiana sztukę, walczyli już artyści od czasów romantyzmu. Problem zaczyna sie wtedy, gdy sama twórczość staje sie złem... Tę granicę, opowiedzenie sie zdecydowanie po stronie ciemności, Mapplethorpe przekroczył m.in. w autoportrecie upozowanym na diabła, wsadzającym sobie do odbytu pejcz...
(patrz: Mariola Jurecka, Roberta Mapplethorpe'a podróż do wrót piekieł, w: Format, 10/11, 1993, s. 114)

Po 1989 r. w USA miała miejsce wielka debata o wolności słowa i ekspresji artystycznej, która dotyczyła (miedzy innymi) tzw. sprawy Roberta Mapplethorpe'a.
Dennis Barrie, dyrektor Cincinnati Contemporary Arts Center zorganizował ekspozycje fotografii Roberta Mapplethorpe'a "The Perfect Moment". Na wystawie znalazły się fotografie aktów dziecięcych, co dla publiczności stanu Ohio (przezwanego szybko "Censornnati") stanowiło obyczajowe wyzwanie. Miejscowy szeryf zamknął ekspozycję (...) Prokurator stanu Ohio postawił Barriego w stan oskarżenia za obrazę moralności.

(więcej: Piotr Piotrowski, W cieniu Duchampa. Notatki nowojorskie, Poznań 1996)

Na procesie o nieprzyzwoitość wytoczonej galerii w Cincinnati, która wystawiła prace Mapplethorpe'a, krytycy oświadczyli, że jego fotografie zaliczają się do sztuki ze względu na swoje wyjątkowe właściwości formalne, takie jak staranne oświetlenie, klasyczna kompozycja i wyszukane, rzeźbione kształty(...) Nawet nagie postacie z olbrzymimi penisami powinny być oglądane beznamiętnie, jak kuzyni "Dawida" Michała Anioła...

(więcej: Cynthia Freeland, Czy to jest sztuka?, Poznań 2004)

W tym samym stopniu, w jakim Mapplethorpe zdefiniował nowy obraz męskości, który mógł być teraz czarny i napalony, siny i piękny, świadomy własnego ciała, seksowny i umiejący czerpać przyjemność z samego siebie, wziął także udział w przekształcaniu wizerunku współczesnej kobiety. Przykładem mogą być czarno-białe portrety artystki rockowej, poetki Patti Smith, z którą Mapplethorpe mieszkał przez dłuższy czas na początku swojej kariery artystycznej (...) Mapplethorpe zrobił wiele zdjęć Smith, z których przypuszczalnie najsłynniejsze to androginiczna postać z nieuczesanymi włosami, w białej męskiej koszuli i krawacie...
http://www.teenvogue.com/images/blog/fashionweek/b000002vqq02lzzzzzzz.jpg

więcej:
Robert Mapplethorpe : Lisa Lyon, w: Hans-Michael Koetzle, Słynne zdjęcia i ich historie, część II, 1928-1991, s. 162-169

Ulubionymi tematami Mapplethorpe'a były klasyczne tematy: martwe natury, kwiaty, portrety i akty, które charakteryzowały się surową kompozycją i wyjątkowo precyzyjnym stylem fotografowania. Szczególną sensację wzbudziły jego akty, które traktowały erotyzm i homoseksualizm z bezlitosną arogancją...
(dość dziwny jest ten opis, przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie / hauser)

więcej:
Mapplethorpe, Robert, w: Fotografia XX wieku. Muzeum Ludwig w Kolonii, Koln 2004, s. 414-416

W roku 1980 na wystawie w Amsterdamie Mapplethorpe zaprezentował cykl prac zatytułowanych "Black Males", które zdecydowanie sięgnęły po ekstremum - były serią fotografii nagich, czarnych mężczyzn...
Mapplethorpe wykorzystywał również seksualny urok własnego ciała, nie jednak poprzez portretowanie idealnej i płodnej milości fizycznej (między mężczyzną a kobietą), lecz poprzez erotyzm homoseksualny. Dosłowność masochistycznych scen erotycznych z najsłynniejszych barów Nowego Jorku i San Francisco, była na pewno swoista transgresja w obszar wyklętego i "jałowego" erotyzmu...

więcej:
Monika Bakke, ciało otwarte. Filozoficzne reinterpretacjekulturowych wizji cielesności, Poznań 2000

http://www.xavierhufkens.com/artist/?artistworksthumb=MAPP&pagenotb=1&gclid=CK7X jfiAr5cCFQpOMAodBUOjjw

Uwielbiam kształt krzyża. Kocham te proporcje. Ustawiam kompozycję według katolickich wzorów. (R. Mapplethorpe)

więcej:
Rafał Piekarz, Robert Mapplethorpe, w: "Format", nr 57/2009, s. 71-73

Fotografie autorstwa Roberta Mapplethorpe'a mozna porównać z konsekwentnym formalizmem zdjęć Edwarda Westona...

więcej:
William S. Johnson, Mark Rice, Carla Williams, Kolekcja George Eastman House. Historia fotografii od 1839 roku do dziś, Kolonia 2010, s. 716-717

A czytał ktoś może Just kids? Jakieś wrażenia może, czy coś...