Brytyjski reżyser Terence Fisher znany jest głównie z kina grozy, jakie realizował dla studia Hammer w latach 50. i 60. Wprowadził w nich narracyjną i wizualną powściągliwość do potencjalnie B-klasowego materiału, tym samym ożywiając gotycki horror w pełnym jego kolorycie. Zazwyczaj unikał efektownego, kontrastowego montażu i zbliżeń. Zamiast tego, umiejętnie wykorzystywał ponure kolory (preferował nasycone czernie, błękity i czerwienie), scenografię i krwawe efekty do stworzenia szczególnej, niepokojącej atmosfery.

Jego najsłynniejsze filmy charakteryzują się połączeniem baśniowego mitu i nadprzyrodzonych sił z tematami seksualności, moralności i "czaru zła". Czerpał z konserwatywnego, chrześcijańskiego światopoglądu, często wprowadzając bohatera, który pokonuje moce ciemności dzięki połączeniu wiary w Boga i rozumu - w przeciwieństwie do postaci, które są ślepo przesądne lub ograniczone zimnym, bezbożnym racjonalizmem.

Urodził się w Londynie 23 lutego 1904 r. Służył w marynarce handlowej nim wkroczył do przemysłu filmowego w 1933 jako najstarszy klapser w branży. W latach 1936-1947 pracował jako montażysta, a bodaj najlepszym jego filmem z tego okresu jest "Niedobra pani". W wieku 43 lat zadebiutował na stanowisku reżysera filmów krótkometrażowych dla Highbury Studio, gdzie rozwijały się nowe talenty. Za najlepszy z nich uchodzi "To the Public Danger", imponująca adaptacja słuchowiska radiowego Patricka Hamiltona - z perspektywy czasu niektórzy krytycy postrzegali ją jako zapowiedź późniejszych horrorów reżysera.

Po opuszczeniu Highbury, Fisher przeniósł się do Gainsborough Pictures, gdzie nakręcił cztery filmy. Jak w przypadku "To the Public Danger", tak i w kryminale "So Long at the Fair" krytycy gatunku doszukują się znamion późniejszych horrorów. Kiedy Gainsborough zamknęło swe podwoje na początku lat 50., Fisher stał się specjalistą w dziedzinie niskobudżetowych filmów dodawanych do lepszych produkcji na podwójnych seansach, które stawały się coraz ważniejszym aspektem brytyjskiej produkcji filmowej. Żaden z tych dziewiętnastu obrazów nie był szczególnie oryginalny, acz niektóre ukazywały przebłyski talentu i ambicji (np. "Stolen Face", "Four Sided Triangle"). Jedenaście z nich nakręcił dla studia Hammer, obiecującej niezależnej firmy producenckiej, z którą jego przyszła kariera zostanie nierozerwalnie związana.

W połowie lat 50. Hammer przekształciło się w fabrykę horrorów, zaś Fisher został jej głównym reżyserem. Pierwszy kolorowy horror wytwórni, "Przekleństwo Frankensteina", okazał się kasowym hitem, umieścił studio w czołówce brytyjskiego kina i zapewnił renomę gwiazdom filmu - Peterowi Cushingowi i Christopherowi Lee. Ustanowił także nowy standard dla kina grozy, przesuwając granice akceptowalnej przemocy i gore na ekranie, ku niezadowoleniu krytyków. Fisher nakręcił również takie klasyki ze stajni Hammer, jak "Horror Draculi", "Mumia", "Pies Baskerville’ów" i "The Curse of the Werewolf". Jego wyważony i dostojny styl był kluczowym aspektem filmowej formuły Hammera.

Co ciekawe, mimo iż nakręcił 29 filmów dla wytwórni (w tym największe i najbardziej ikoniczne hity), Fisher nie miał dobrych relacji ze studiem, a zwłaszcza z Jamesem Carrerasem, współzałożycielem Hammer Films. Po kasowym niepowodzeniu "Upiora w operze", jednej z najkosztowniejszych produkcji wytwórni, Fisher został wyrzucony na dwa lata. W tym czasie tworzył filmy klasy B. dla mniejszych spółek. Do "kinowego domu" powrócił w 1964 r. obrazem "Gorgona". Ostatni film w karierze, "Frankenstein i potwór z piekła", wyreżyserował tylko dzięki naciskom Petera Cushinga na producentów.

Przez wiele lat krytycy traktowali go po macoszemu. Dopiero opublikowana w 1973 roku książka Davida Piriego "A Heritage of Horror" (obszerne studium brytyjskiego horroru) doprowadziła do ponownej oceny jego twórczości. Od tego czasu Fisher zaczął być postrzegany jako jeden z głównych brytyjskich reżyserów filmowych, zwłaszcza w odniesieniu do jego horrorów, oraz jako ucieleśnienie zalet popularnego brytyjskiego kina gatunkowego. Uwielbieniem darzą go tacy miłośnicy gatunku, jak Edgar Wright i Joe Dante.