Recenzja filmu

Czas, który pozostał (2005)

Ludzie mają wiele planów, ale zwykle nie wiedzą, na jak daleki termin mogą je zapisać. Zdarza się także, że czas jest znany, jednak nie wiadomo, jaki jest plan, jak należy wykorzystać ostatnie chwile życia. Z tym właśnie problemem musi się zmierzyć bohater "Czasu, który pozostał", filmu Francoisa Ozona. Ma życie, o którym większość może tylko marzyć. Jest młody, przystojny i bogaty. Odnosi zawodowe sukcesy jako znany fotograf mody, w sprawach osobistych również wiedzie mu się zupełnie dobrze. Jeżeli więc wśród tej całej doskonałości coś się zepsuje, to z pewnością na dużą skalę. Okazuje się, że jest śmiertelnie chory. Nie decyduje się na żadną terapię, przy kilku procentach szans na powodzenie. Postanawia ten krótki czas, który pozostał, po prostu przeżyć. Tylko jak właściwie powinien to zrobić, jak wykorzystać tych kilka miesięcy? Czy nie zrobić zupełnie nic i żyć tak jak przedtem, a może zacząć szaleć jeszcze bardziej, żyć szybciej i intensywniej niż kiedykolwiek? W wyborze pomaga mu nawiedzający go w snach duch przeszłości, on sam jako mały chłopiec, razem z wizją beztroskiego, spokojnego świata, w którym kiedyś żył. Świata będącego po prostu placem zabaw, oceanem szczęścia. Nie zauważył, kiedy go stracił ani jak bardzo był dla niego cenny. Wie, że powrót jest niemożliwy dla dorosłego człowieka obciążonego doświadczeniem i przeszłością, postanawia jednak przywrócić ten utracony świat, rzucić go jak symboliczną, błękitną piłkę plażową, prosto w ręce tego chłopca, który niezaprzeczalnie jest w nim zawsze. "Czas, który pozostał" to jednocześnie smutna i radosna opowieść o pewnego rodzaju duchowej podróży, śmierci i pogodzeniu się ze światem, zrozumieniem, które nadchodzi niestety dopiero wtedy, kiedy naprawdę brak już czasu. Oprócz tego, który pozostał i jeszcze jest.