Recenzja filmu

Być jak John Malkovich (1999)

Gdy zacząłem oglądać film "Być jak John Malkovich", zastanawiałem się, o czym może być taka produkcja. Po napisach końcowych pomyślałem sobie "Więc właśnie o tym może być taka produkcja". Obraz Spike'a Jonze od samego początku ma w sobie coś, co mi wydawało się absurdalne. Główny bohater, Craig (John Cusack), jest lalkarzem. Wystawia głównie ciężko strawne dla dzieci sztuki na ulicach Nowego Jorku, zmuszając przy tym swoje pacynki do niedwuznacznych ruchów. Jego żona (Cameron Diaz) prowadzi sklep zoologiczny i wyraźnie kocha bardziej swojego szympansa niż męża. Craig przyparty do muru dziurami w budżecie podejmuje pracę w wieżowcu na piętrze. Podczas rutynowych obowiązków, odkrywa w swej pracowni portal, prowadzący... do głowy sławy hollywoodzkich filmów - Johna Malkovicha. Od tej chwili każdy, kto jest gotów zapłacić 200 dolarów, może zostać kimś zupełnie innym, odkrywając przy tym samego siebie. W tym filmie jest bardzo obrazowo ujęty jeden ciekawy problem socjologiczny. Craig, będąc nikim, nie był w stanie sprzedać swojej sztuki nikomu. Wszyscy uważali ją za nic niewartą, tanią szmirę. Jednak, gdy w ciele Johna Malkovicha, będąc kimś, zaprezentował swoje umiejętności, to jego przedstawienia zostały ogłoszone renesansem lalkarstwa. Doskonały przykład hierarchii ważności w społeczeństwie. Na uwagę zasługują również niesamowite kreacje aktorów. Zarówno John Cusack, jak i Cameron Diaz bardzo wczuli się w swoje role. Oglądając ten film, aż czułem w trzewiach emanujący od nich smutek i ból spowodowany brakiem spełnienia, tak zawodowego, jak i rodzinnego. Obydwoje byli ludźmi, którzy chcieli uiścić swoje marzenia za wszelką cenę. Na początku zastanawiałem się, czy w ogóle ujrzę na ekranie Johna Malkovicha. Obawiałem się, że użycie jego nazwiska w tytule będzie jedynie metaforą. Jak się jednak szybko okazało, to właśnie on grał pierwsze skrzypce w tym obrazie i robi to z właściwą mu klasą i gracją. Ciekawi mnie jedynie, czy w tym, co widziałem, był przedstawiony choć cień jego prawdziwego życia aktora, czy może była to jedynie fikcja literacka. Nie mniej jednak  Malkovich zachowywał się tak, jakby ktoś mu właśnie włazili z przysłowiowymi buciorami w życie. Byłem bardzo pozytywnie zaskoczony efektami specjalnymi. Scena ukazująca wielu Malkovichów była dopracowana do perfekcji. Nie widziałem żadnych szwów monterskich albo rwanych przejść kamery. Jedyne uwagi mam do animacji przechodzenia przez portal - wyglądała strasznie sztucznie, jakby wszystko było wykonane z gumy. Do udźwiękowienia filmu nie mam zastrzeżeń - było wykonane poprawnie. Nie mogę też wiele napisać o muzyce, ponieważ prawie jej w filmie nie było. Jedyna scena z podkładem, to taniec lalki na samym początku (powtarzany jeszcze podczas filmu), do którego została dobrana bardzo sugestywna melodia. Od strony technicznej "Być jak John Malkovich" prezentuje się bardzo dobrze. Płynne, eleganckie przejścia kamery i takiż sam montaż. Podobały mi się liczne, kilkusekundowe zbliżenia na twarze aktorów. Ten zabieg budował świetny klimat. Uważam, że jest to produkcja wybitna, ale nie dla wszystkich. Przez ciężar klimatu ten film jest raczej przeznaczony dla fanów wytrawnego, trudnego kina i scenariuszy Charliego Kaufmana. Osoby lubiące akcję i wyciekającą z ekranu dawkę humoru mogą się na nim trochę znudzić i nie docenić jego ukrytych wartości.