Recenzja filmu

Katyń (2007)

"Katyń" Andrzeja Wajdy to najbardziej wyczekiwany film ostatnich miesięcy. Zdjęcia do niego trwały 65 dni, a sam budżet pochłonął 15 mln PLN. Czy warto było czekać? Według mnie zdecydowanie tak. Największą zaletą "Katynia" jest retrospektywne przedstawianie wydarzeń oraz ukazanie ich głównie z perspektywy osób związanych emocjonalnie ze zmarłymi. Ten niekonwencjonalny sposób przedstawienia zaistniałych wydarzeń jest nowatorskim i niezwykle udanym rozwiązaniem. Angaż wielu modnych obecnie aktorów zaowocował świetną i zarazem przekonującą grą aktorską. Moim zdaniem wśród ról kobiecych na szczególną uwagę zasługują Maja Ostaszewska i Magdalena Cielecka. Wśród aktorów natomiast urzekł mnie sposób aranżowania postaci przez Andrzeja Chyrę oraz Artura Żmijewskiego. Interesujący jest fakt, że żaden z bohaterów filmu nie posiada nazwiska, jedynie imię lub stopień wojskowy. Sprawia to, że przedstawiona historia ma uniwersalny charakter. Także muzyka sygnowana nazwiskiem Krzysztofa Pendereckiego jak zawsze idealnie wpasowuje się w klimat filmu. "Katyń" nie jest wyciskaczem łez. To film, podczas którego przed widzem rozpostarty zostaje cały wachlarz emocji − wzruszenia, smutku, wściekłości, nienawiści, chęci zemsty. To niespotykane, że reżyserowi udało się uzyskać tak niezwykły efekt, skoro, wchodząc do kina, każdy widz ma świadomość, jak przedstawiona historia się zakończy. Czy "Katyń" ma wady? Na pewno tak. Jednak trudno jest skupić się na szukaniu igły w stogu siana, gdy na ekranie rozgrywa się dramat polskich żołnierzy i ich rodzin. W dobie popcornu i kiczowatych komedii, gdzie autorytetem staje się Mandaryna, a za talent jazdy figurowej na lodzie uznaje się Przemysława Saletę, trudno liczyć na prawidłowy odbiór tego filmu wśród wielu młodych ludzi. Dużo osób chciałoby otrzymać film akcji, pełen drastycznych scen, jednak moim zdaniem forma, którą nadał temu filmowi Andrzej Wajda jest jedyną właściwą.