Recenzja filmu

Hazardziści (1998)
John Dahl
Matt Damon
Edward Norton

Diabli mi zrobili żart - fioła mam na punkcie kart

Pieniądze szczęścia nie dają, prawda? Prawda. Ale za to pozwalają być miło nieszczęśliwym, prawda? Prawda. A czy jest tak, że kto nie ryzykuje, ten nie traci? Tak właśnie jest... Z tego płynie
Pieniądze szczęścia nie dają, prawda? Prawda. Ale za to pozwalają być miło nieszczęśliwym, prawda? Prawda. A czy jest tak, że kto nie ryzykuje, ten nie traci? Tak właśnie jest... Z tego płynie też prosty wniosek - jeśli chce się zyskać, trzeba ostro zagrać. A co jest stawką? Oczywiście, że pieniądze! A czasem nawet dużo więcej. Jeśli przegramy - cóż, nasz problem. Jeśli wygramy i tak nie będzie nam lżej na duchu, ale za to będziemy mogli dalej ryzykować. Wtedy możemy siebie nazwać hazardzistami. Ot, cała filozofia Mike'a (Matt Damon) i Robala (Edward Norton) - dwóch gości, którzy urodzili się z taliami kart w rękach. Raz byli na wozie, raz pod wozem - to normalne przy takim stylu życia. Robal trafił za to do pudła, a Mike stracił prawie cały dorobek swojej wieloletniej pracy oraz, po kilku dodatkowych partyjkach pokera, również swoją dziewczynę. Teraz jednak, po kilku latach, wracają do gry, gdyż pieniądze są im potrzebne, jak nigdy wcześniej, albo szybko wygrają 15 kawałków, albo zostanie im zaserwowany szwedzki masaż. Nie pozostaje im nic innego, jak tylko zrobić tournee po kilku najbardziej rentownych klubach karcianych. Matt Damon wykreował postać uczciwego chłopaka, którego największą miłością w życiu są karty. Całe życie uczciwie pracował, a hazard uważał za miły dodatek, dzięki któremu łatwiej wyżyć na studiach. Raz zrobił błąd i postawił za dużo, stanowczo za dużo. Po tym incydencie postanowił odłożyć karty na półkę i już nigdy do nich nie wracać. Wszystko się zmieniło, gdy z więzienia wyszedł Robal - postać, z której Edward Norton zrobił nie tylko najbliższą Mike'owi osobę, ale również jego zupełne przeciwieństwo. Ten zaprawiony w więzieniu człowiek nie posiada kręgosłupa moralnego - kłamie i kantuje przy każdej nadarzającej się sposobności. To przynajmniej tłumaczy, w jaki sposób dostał się do mamra i skąd wzięły się jego ogromne długi, które Mike pomaga mu spłacić. Dwie wspomniane wyżej kreacje są naprawdę niesamowite, w szczególności, jeśli chodzi o Nortona. Natomiast jedyna uwaga, jaką mogę mieć do Damona, to wtórność, towarzysząca jego kolejnym postaciom. Mike przypominał mi między innymi Willa Huntinga z "Buntownika z wyboru", z którego zapożyczył kilka cech. Nie zmienia to jednak tego, że w filmie wypadł bardzo wiarygodnie, w szczególności w oczach widzów, którzy nie znali go wcześniej zbyt dobrze. Do tej galerii wspaniałych ról trzeba jeszcze koniecznie dołożyć fenomenalny występ Malkovicha. Grany przez niego Teddy KGB, mimo iż był bohaterem jedynie drugoplanowym, czy wręcz epizodycznym, na pewno zwrócił uwagę większości widzów. Wspaniała zabawa rosyjskim akcentem oraz styl bycia quasi-mafiosa zapewniły mu miano najoryginalniejszej kreacji w filmie. "Hazardziści" Johna Dahla to bardzo sprawnie zrealizowany obraz o czymś więcej, niż tylko hazardzie. Konfrontacja postaci Nortona i Damona to bardzo ciekawe studium charakterów, szczególnie podczas emocjonującego finiszu. Film wciąga widzów w sieć intryg od razu w pierwszych minutach seansu i trzyma w niepewności aż do końca. Duża w tym zasługa świetnie poprowadzonych dialogów, misternie skonstruowanych przez Davida Leviena i Briana Koppelmana (obydwaj panowie są odpowiedzialni m.in. za "Ławę przysięgłych"). "Hazardziści" gwarantują dwie godziny świetnej rozrywki na bardzo wysokim poziomie.
1 10
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?

Pobierz aplikację Filmwebu!

Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
phones