Recenzja filmu

Malowany welon (2006)

Jest wiele filmów o życiu i miłości, ale ten jest wyjątkowy. Walter (Edward Norton) i Kitty (Naomi Watts) są młodym małżeństwem, jednak nie ma ono nic wspólnego z uczuciem i dlatego od początku ich związek skazany jest na niepowodzenie. Walter jest zakochany w Kitty, ale jest to miłość wyidealizowana, ponieważ Walter nie widzi negatywnych cech Kitty ani tego, że ona go nie kocha, ma o niej swoje wyobrażenie i to mu wystarcza. Kitty jest rozpieszczoną panienką z dobrego domu i wychodzi za Waltera jedynie dlatego, że ma dość narzekań matki na temat jej zachowania. Waltera i Kitty praktycznie nic nie łączy - on jest bakteriologiem, któremu za rozrywkę wystarcza czytanie książek, ona uwielbia ruch i zabawę, a także grę na pianinie. Niedługo po ślubie Walter musi wyjechać do Szanghaju w związku z epidemią cholery. Kitty jedzie wraz z nim, jako przykładna żona, a także, aby uciec od rodziny, jednak nie odnajduje tam nic oprócz nudy. Wdaje się w romans z Charlim. Townsendem (Liev Schreiber), o czym w końcu dowiaduje się Walter. Dlatego postanawia zgłosić się do pomocy w małej wiosce, gdzie brakuje lekarzy, i zabiera ze sobą żonę stawiając jej ultimatum. Wyprawa do wioski wszystko zmienia. Walter zabiera Kitty jakby za karę, ponieważ go zdradziła. Para żyje w zamkniętym otoczeniu prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiając. Walter całe dnie spędza w wiosce, starając się zapobiec rozprzestrzenieniu choroby, natomiast Kitty z nudów postanawia w końcu zwiedzić wioskę. Przychodzi do zakonu prowadzonego przez francuskie siostry, które zajmują się chorymi i sierotami. Od tego momentu zaczyna się przemiana Kitty. Dowiaduje się, co siostry myślą o jej mężu i jak bardzo poświęca się on swojej pracy. To powoli zmienia jej punkt widzenia na temat Waltera. Zaczyna dostrzegać, że jego praca jest potrzebna i ważna, a jego poświęcenie się opłaca. Zaczyna postrzegać męża jako silnego mężczyznę, którego powinna wspierać. Kitty zaczyna pomagać siostrom w codziennych zajęciach i w końcu może wykorzystać swoje umiejętności pianistyczne, grając dla dzieci. Na początku Walter nie zwraca uwagi na przemianę żony i jej chęć pomocy. Uważa, że nadal jest tą samą rozpieszczoną i znudzoną Kitty, która bardziej stara się mu przeszkodzić, niż pomóc. Jednak ona na to nie zważa i robi swoje, pomagając siostrom i starając się pokazać mężowi, że wbrew pozorom zależy jej na nim. Dzięki przemianie Kitty Walter też zaczyna się zmieniać. Z szorstkiego, upokorzonego lekarza zmienia się w czułego i opiekuńczego męża. Nagle okazuje się, że wiele ich łączy, jednak nie stałoby się to w innych warunkach. Zaczynają spędzać razem więcej czasu, lepiej się rozumieć i poznają się na nowo, aby odkryć miłość, która ich łączy. Niestety Kitty za późno odkrywa, że kocha męża i cierpi z tego powodu, ale nawet śmierć nie odbierze jej tego, co czuje do Waltera. Film jest po prostu piękny i niesamowity w swojej prostocie. Nie ma tutaj zbędnych słów, zbędnych zdjęć, muzyki, czy popisów aktorskich. Wszystko jest na swoim miejscu. Zwłaszcza gra głównych aktorów przyciąga uwagę. Stworzyli oni wspaniałe kreacje, świetnie wyrażają swoich bohaterów i związek między nimi. Jest też wspaniała muzyka, a zwłaszcza główny melancholijny, motyw grany przez Kitty - "River waltz". Muzyka świetnie wyraża emocje bohaterów. Na początku jakby słaba, mocniejsza, kiedy odnajdują w sobie miłość. Należy oczywiście wspomnieć o niezwykłych, malowniczych zdjęciach i płynnej reżyserii, dzięki czemu film jest bardzo poetycki. Nie zawsze wszystko jest takie, jak się wydaje. Ludzie się zmieniają. Kitty i Walter mieli o sobie pewne wyobrażenie, które okazało się nieprawdziwe. Widzieli wszystko przez "Malowany welon". Jednak okoliczności zmieniają ich i welon opada, aby mogli odkryć prawdziwych siebie.