Recenzja filmu

W pogoni za cieniem (1934)

Czy po ponad siedemdziesięciu latach od nakręcenia tego filmu ktoś dałby wiarę, że "Pościg za cieniem" miał być... filmem klasy B? A jednak! Tak zamierzał Louis B. Mayer, szef MGM. Jakie to wielkie szczęście, że widzowie zadecydowali inaczej! Może gdyby nie oni, nie mielibyśmy dziś wielkiej legendy i kilku świetnych filmów o "The Thin Man". Film oparty jest na powieści Dashiella Hammeta. Opowiada historię pewnego morderstwa, które ma miejsce w rodzinie Wynantów. Clyde Wynant znika z pola widzenia wszystkich mu znajomych osób. Dowcipny, przystojny i inteligentny detektyw Nick Charles (William Powell), choć wiedzie bogate życie z małżonką Norą (Myrna Loy), decyduje się na wyjaśnienie zagadki zniknięcia Wynanta. Powoli poznaje kulisy zbrodni i doprowadza do ujęcia mordercy. W czym tkwi fenomen Nory i Nicka Charlesów? Dlaczego setki ludzi waliło tłumami do kin, by obejrzeć ten film? Z pewnością "Pościg za cieniem" zalicza się do obrazów niezwykłych. Ten film udowadnia, jak ważna w procesie tworzenia jest pomysłowość. Ta tkwi w opowieści usnutej przez Hammetta, ale twórcy wiedzą jak trafnie zbudować klimat filmu. Posługują się w tym celu, niezwykle wybornie dobraną parą aktorów Myrny Loy i Williama Powella. W.S. Van Dyke w niezwykły sposób prowadzi duet wybitnych aktorów komediowych, którzy swoje role interpretują swobodnie i z lekkim polotem. Nominowany do Oscara Powell staje się postacią nierozłączną z Nickiem Charlesem i trudno się dziwić, bo jego rola to realny majstersztyk. Sam sposób poruszania się, mówienia tworzą inteligentny, zabawny i dający się kochać obraz błyskotliwego detektywa. Powell rozpływa się w swojej roli. Podobnie jak Myrna Loy. Kreacja Loy jest w równym stopniu udana, co jej partnera. Łączy w sobie niepowtarzalny wdzięk i smak komizmu. Ta wybitna aktorka, w co trudno uwierzyć, nie dostała za tę rolę nominacji do Oscara, ani za żadną inną, choć czyni ją swoją na wieki. Ten film warto obejrzeć choćby z powodu wybitnego aktorstwa i świetnego scenariusza. Jest on jednak przede wszystkim przykładem na to, że ludzie tacy, jak Powell czy Loy żyją w swoich filmach i na zawsze pozostaną nieśmiertelni.